School Of Seven Bells - SVIIB

Full Time Hobby

Als Alejandra Deheza zingt, smelten gletsjers en legt zelfs het meest agressieve stekelvarken zijn stekels plat. En van het verhaal achter ‘SVIIB’ wordt iedereen stil.

‘SVIIB’ is het vierde studioalbum van School Of Seven Bells en waarschijnlijk ook het laatste. Want sinds de vorige plaat is er iets tragisch gebeurd. Een jaar na ‘Ghostory’, op 29 december 2013, overleed Benjamin Curtis, partner van Deheza en enige andere lid van School Of Seven Bells nadat eerder Seheza’s zus Claudia al uit de band stapte.

De muziek voor dit album werd geschreven tijdens een pauze in de tournee voor ‘Ghostory’ in de zomer van 2012 en door Alejandra Deheza afgemaakt als hommage aan haar overleden vriend en bandlid. De teksten vormen een liefdesbrief van de rand tot het gaatj,e die het verhaal van het koppel vertelt vanaf de eerste dag dat ze elkaar ontmoetten in 2004 tot het tragische einde.

Omdat de muziek al bestond, wijkt de plaat niet af van de sound van de vorige; maar wie de context kent, zal Alejandra Deheza’s breekbare stem nog duidelijker horen breken. Zeker bij die tekstlijnen die letterlijk lijken te verwijzen naar haar enorme verlies.

Ondanks de gitzwarte bron waarin Deheza haar pen noodgedwongen doopte, is dit toch geen depressief klinkende plaat. We horen iemand die haar verlies tot op zekere mate verwerkte en vooral met heel veel liefde terugblikt op wat was. Dat geldt niet voor alle songs. In A Thousand Times More zingt ze nog bitter: “You hear it every time / one day the tears will dry / in time the pain subsides and then you’ll start again”, en zit ze nog volop in de fase van ontkenning, maar openingssong Ablaze barst van bij de intro van levenslust en ook elders mag er gerust gedanst worden.

Single Open Your Eyes vat de plaat treffend samen. In de intro klinkt het haperend: “Mo-ving on”, maar in het refrein is het tijd om de ogen te openen en verder te gaan. Wie de context mist, kan dit interpreteren als een lied van een vrouw wiens geduld met een falende relatie over is, maar de achtergrond dwingt ons de tekst anders in te kleuren.

Als dit vierde hoofdstuk het laatste is uit het tumultueuze bestaan van School Of Seven Bells, is het wel een mooi. Het lijkt wel of de band nooit had mogen bestaan. Dat Deheza er ondanks alles dit nog uit puurde, is een wonder.

School Of Seven Bells heeft geen tourplannen en dat snappen we voor een keer.