Sea + Air - My Heart's Sick Chord

PIAS Records

De bio bij dit album leest als een freakshow: de leden van Sea + Air zijn een folkloristische danseres en een componist die geen noten kan lezen, een bassist die haar instrument met haar voeten bespeelt en een drummer die liever in zijn punkrock band zou spelen en het hele album is gecomponeerd op… een klavecimbel.

U kan zich wel voorstellen dat onze wenkbrauwen ondertussen verdwenen tussen de fronsen in ons voorhoofd, maar het wordt nog erger. Alle voornoemde personen zijn samengebundeld in een duo uit Stuttgart dat bestaat uit een Daniel Benjamin, een Duitser met een pornosnor en Eleni, een Griekse met… nee, gewoon een Griekse dus.

Eleni en Daniel spelen al meer dan tien jaar samen in verschillende bands, maar sinds 2010 begon dit project vorm te krijgen toen ze er in slaagden om in het voorprogramma van Withney Houston - je leest het goed -  haar publiek stil te krijgen met het bovennatuurlijke samenklinken van hun stemmen.

Voor u definitief afhaakt: het tweetal speelde ook in het voorprogramma van o.a. Sufjan Stevens, White Stripes, The Flaming Lips en Woven Hand en de single Do Animals Cry? bewijst dat de combinatie van barok, Neue Deutsche Welle en stadionrock verrassend en fris kan klinken.

‘My Heart’s Sick Chord’ staat trouwens vol tijdloze, schaamteloos romantsiche songs die met niets te vergelijken zijn en tegelijk poppy genoeg klinken voor de radio. Bij de eerste klavecimbelklanken wend je misschien nog wanhopig de blik hemelwaarts, maar gaandeweg word je toch meezogen in de sfeer.

Mercy Street, een cover van een song van Peter Gabriel, is een eerste ooropener en gaandeweg moet je vaststellen dat er geen enkele zwakke song op dit debuut staat. Niet dat het allemaal wereldnummers zijn, maar we hadden toch enkel bij You And I zin om te skippen.

The Sea After the Storm doet aan Arid denken, maar die zullen wel geen inspiratiebron geweest zijn. Welke invloeden er wel twaalf nummers lang meespelen, is moeilijk te determineren, maar het geheel mag er zeker zijn.

In de afsluitende mini rockopera van meer dan acht minuten zitten fragmenten uit alle voorgaande songs en die bewijst dat er toch een zekere uniformiteit zit in de muziek ondanks het eclectische karakter van de plaat.

Merkel en Samaras zullen dit album omhelzen als het bewijs dat de combinatie van Deutsche Gründlichkeit en Grieks cultureel erfgoed wel degelijk gensters kan slaan en ook wij vinden dit een verrassend staaltje van Europese samenwerking.