Seabuckthorn - Turns

Lost Tribe Sound

Weergaloos mooi vormgegeven en ook gewoon muzikaal meer dan de moeite is dit 'Turns' (formaat : 7"x 5") van Seabuckthorn, het alias waarachter de experimentele gitarist Andy Cartwright schuilgaat.

Turns

Met 'Turns' plaatst Cartwright zich in een traditie, waarin ook de spirituele overtuigingskracht van David Eugene Edwards (16 Horsepower, Woven Hand) thuishoort. Primitieve Americana in het verlengde van John Fahey, experimentele folk met een loodzware, soms droneachtige feel (zoals bij Robbie Basho),... Kortom, muziek die net door het instrumentale karakter zo veelzeggend is.

Al van bij opener Long Voyages Often Lose Themselves heb je als luisteraar het gevoel dat de muziek je volledig opslorpt. De sfeer en sound is sober, kaal, donker en onaards en herinnert aan bands als Innerwoud, Amenra of Godspeed You ! Black Emperor, met wie Cartwright de aangrijpende intensiteit deelt. Qua gitaartechnieken doet het dan weer denken aan de improvisaties van Steve Gunn, Yadayn of Jonas Meersmans, al hebben die een wat lichter sonisch palet. Seabuckthorn is net dat tikkeltje grofkorreliger en logger.

Opmerkelijk is dat dit album volledig geschreven, opgenomen en gemixed werd door Andy Cartwright zelf, die hier zijn twelvestring en een resem resonatorgitaren aan het werk zet en zijn hele ziel en zaligheid in dit album legt. Ondanks de eerder kale en rauwe sound brengt de muziek toch een filmisch effect teweeg. In die zin kan je je eigen verhaal bedenken bij spannende tracks als het duizelingwekkende The Trail Already In My Mind, Dizzying Mountains of Plateau Edge.

'Turns' moet het dan ook vooral hebben van sfeerschepping. Inhoudelijk benadrukt de muziek een zekere desolaatheid (de folky gitaartokkels van Of Disappearance) en depressie (Near Translucent), al wordt er gelukkig ook ruimte voorzien voor hoop en verlangen. Cartwright brengt dromerige gitaarklanken, maar beklemtoont tezelfdertijd het spontane en natuurlijke (Occurring Water).

'Turns' is een ontdekking. Alleen al omwille van het artwork is het de moeite, maar de muziek, waarbij het behoorlijk expressieve gitaarspel van Cartwright op drie nummers ondersteuning krijgt van labelgenoot William Ryan Fritch op bas, is dat des te meer. Kennismaken met, betekent in dit geval ongetwijfeld volledig voor de bijl gaan, want dit is meesterlijk vakmanschap.

8 juni 2017
Philippe De Cleen