Sean Nicholas Savage - Other Life

Arbutus

Canada is hot. In het zog van bands als Dirty Beaches en Grimes bereiken nu ook een aantal andere Canadese bands en artiesten een breder Europees publiek. Een van hen is Sean Nicholas Savage. De naar Berlijn uitgeweken Canadees is zo’n beetje de godfather van de Montreal scene en kan al jaren bogen op een cultstatus met zijn fragiele, af en toe onbeschaamd melige popliedjes en verfijnde songschrijverschap.

Op zijn nieuwe plaat (zijn negende in vijf jaar!) klinkt Savage iets meer uptempo, iets minder R&B en tegelijkertijd ook iets droeviger dan anders. Het is uit met z’n lief en dat kan hij moeilijk verbergen. Chagrin d’amour onder een laagje jaren ’80 glazuur, met echo’s van Ruichi Sakamoto, Chaz Jenkel en zelfs Wham!

Ook de productie is bijzonder eighties: gecompresseerde plastieken drum, twee-wijsvinger-keyboards, en elk nummer eindigt met een fade-out. ‘I woke up in a nightmare where you don’t love me anymore’ treurt hij ontwapenend in We Used To Live In A Dream. Bygone Summer is meer van dat: net-niet snikkend neemt een man afscheid van de zon in z’n leven. Pop met een barstje in en – met al die jaren ’80 referenties – ontwapenend als een teruggevonden een poëzie-albummetje waarin je bijna meer dan een half leven geleden je je puberale Weltschmerz neerpende. Om vervolgens je verdriet te verdrinken in zoveel Pina Colada’s als je je met je zuurverdiende zakgeld kon veroorloven.

Bijna elk nummer op ‘Other Life’ roept herinneringen op aan het soort (liefdesverdriet) dat toen allesomvattend leek, maar waar we – godzijdank – al vele jaren niet meer toe in staat zijn. Gelukkig kan de besnorde bard zichzelf en de pijn in z’n zij ook relativeren. Vocale effectjes, rare geluidjes op de meest onverwachte momenten en af en toe wat Sergio Moroder- of Dalida-achtige snuifjes camp maken zorgen behoeden de luisteraar voor een indigestie. Zoals in het vederlichte, vertraagde walsje It’s Real. Of in het slotnummer Chin Chin waarin Savage zich – hoorbaar tegen beter weten in – moed inzingt. De unieke stem van Savage met zijn ijle, bijna naïeve frasering (denk Hot Chip, maar dan weirder) maakt de luisterervaring alleen maar specialer.

Heerlijk plaatje. Beluister het in de tuin, op een warme zomernacht, met een goed gekoelde Chassagne Montrachet, bij de hand (Pina Colada krijgen wij sedert die zomer van ’89 niet meer binnen) en in het gezelschap van iemand die je graag ziet. Misschien komt het toch nog goed met de zomer van 2013.