Sean Rowe - Madman

Anti Records

Amerika loopt over van de singer-songwriters. Af en toe slaagt er zo eens eentje in naar Europa over te waaien. Sean Rowe is er zo één. De bebaarde New Yorkse folkzanger wist zich met een sterke voorganger ‘The Salesman and the Shark’ en al dan niet geholpen door een aansluiting bij Anti Records, wat internationale bekendheid bijeen te sprokkelen. Met zijn nieuwe plaat ‘Madman’ is hij klaar om te bevestigen.  

Al vanaf openingsnummer Madman is duidelijk dat Sean Rowe’s grootste troef nog steeds in zijn zware, doorleefde stem ligt. Al is dit album in tegenstelling tot zijn oudere werk muzikaal een stuk gevarieerder. Shine My Diamond Ring start swingend met een funky uptempo riff, maar is niet overtuigend genoeg om echt aan te slaan. Overtuigen doet hij wel met Desiree. Een goede soundtrack voor wanneer u tijdens een koude winteravond bij het haardvuur kruipt.

Variatie is leuk, maar wij prefereren toch de ‘folkzanger met gitaar’ Sean Rowe. Gelukkig is deze terug te vinden in nummers als The Game en The Drive, al behoren ook deze zeker niet tot het beste van zijn kunnen. Spiritual Leather klinkt bij momenten nagenoeg eerder als een flauw afkooksel van Noah And The Whale.

In het tweede deel van het album gaat de New Yorker weer experimenteren. Done Calling You heeft een sterke bluestint en The Real Thing is dan weer pure rock-’n-roll waar we soms zelfs Tom Smith van Editors wanen te horen zingen. Dit bewijst nog maar eens dat Rowe’s stem zeker in orde is. Muzikaal daarentegen komen we weer tot de zelfde conclusie: Sean Rowe mag het gerust akoestisch houden.

Hieraan houdt hij zich wel tijdens Razor Of Love. Wellicht het beste van het album, want dat schoonheid soms gewoon in de eenvoud terug te vinden is merken we ook tijdens My Little Man. Een rustig, emotioneel nummertje opgedragen aan zijn zoon. Tijdens de prachtige opbouw wordt duidelijk waar de echte kracht van Sean Rowe zich bevindt.

Met ‘Madman’ gaat Sean Rowe veel verder dan folk. Deze plaat bevat mooie singer-songwriter stukjes, maar ook zwoele rock-’n-roll en af en toe haalt Rowe zelfs zijn soulstem boven. Variatie is er genoeg, maar Rowe heeft het alsnog moeilijk te overtuigen. Hij lijkt ons dan ook veel beter op zijn plaats in een gezellige New Yorkse kroeg dan op grote internationale podia.