Sébastien Tellier - Confection

Record Makers

Hoewel Sébastien Tellier heel wat albums op zijn palmares heeft staan, is het toch vooral het soft-pornografische ‘Sexuality’ dat in ons geheugen is blijven plakken. En, u gelooft ons allicht niet, dat had niets met het onderwerp te maken. Op zijn nieuwe worp ‘Confection’ blijft  diezelfde ondeugende sfeer ergens hangen, al zouden we het album dit keer eerder onderbrengen onder “romantisch” of “soundtrack”.

Dat laatste is waarschijnlijk niet zo’n grote verrassing. Het materiaal van Tellier heeft doorgaans wel iets filmisch. Het filmgenre durft al wel eens verschillen. Dat wel. Ook heeft hij in het verleden al soundtracks geschreven of werd muziek van hem gebruikt in films en acteerde hij zelf ook. Dit keer lijkt eerder grootmeester Ennio Morricone door te schemeren in veel van de songs op ‘Confection’.

Zijn verhaal begint Tellier met Adieu, op piano en geflankeerd door een prachtige operastem. Een uitgekiend scenario heb je niet nodig om de plot te kunnen maken bij deze prachtige opener. Even fabuleus zijn onder meer Coco, Hypnose en Delta Romantica. Enkel bij Adieu Mes Amours dreigt de Franse romanticus in te veel weemoed te vervallen, maar overdrijving is ook een van zijn handelskenmerken uiteraard.

Rode draad doorheen het album is L’Amour Naissant waarvan we drie versies te horen krijgen. Op de eerste versie hoor je een smachtende Tellier. Het is zowat het enige nummer waarop hij zelf te horen is. De andere twee versies verschillen verder van structuur en instrumentarium, maar de hartbrekende melodie blijft behouden. Ook Curiosa keert later terug, maar daar waar in de eerste versie vooral piano de bovenhand heeft, zijn het de tweede keer vooral strijkers die voluit mogen spelen.

En zo weet Sébastien Tellier ons al zo weke hart te beroeren met het nodige melodrama. Vergeet je doos zakdoekjes niet.