Sébastien Tellier - My God Is Blue

Record Makers

Sébastien Tellier vraagt bij zijn vierde album om niet naar de plaat te luisteren, maar naar de boodschap erachter. Die zou een soort van profetie, een ideaal aangaande het volgen van dromen bevatten. Met Mr. Flash als producer achter de knoppen werden Michael Jackson en George Michael als inspiratiebronnen genoemd op dit "blauwe dromenpretpark voor volwassenen". Wij houden het op pop met een psychologische hoek af.

De eerste noten van Pépito Bleu doen denken aan foute documentairemuziek uit de jaren tachtig. De poëtische stem, die er afdruipt, maakt het plaatje compleet. Nochtans geven het langzame crescendo van het mannenkoor op de achtergrond, de klassieke piano en de gotische galm dit nummer toch een zekere grandeur mee.

The Colour Of Your Mind kleurt meer binnen de lijntjes met vintage synths, inclusief casio-effecten. De ballad Sedulous brengt geen baanbrekende wijzigingen in die set-up aan, op enkele blazers en een jazzgitaar na. Zij leveren zeer meeslepend werk en zo bombarderen ze dit nummer prompt tot een eerste hoogtepunt.

De eerste disco-invloeden krijgen we pas bij single Cochon Ville voorgeschoteld. Het nummer schrijdt met een funky beat voorbij ondersteund door de stem in ware Miami Vicestijl, maar een reeks neerzetten doet de plaat dan nog niet. Magical Hurricane is een uitgeklede stilmaker met niet meer dan een akoestische gitaar en aanvullende piano aan het eind.

Ook Russian Attractions doet zijn uiterste best om de stoom in te houden. Dat lukt vrij goed tijdens de strofes maar daardoor klinkt het refrein dan weer eens zo bombastisch vanwege de pauken en strijkers.

Mayday is de figuurlijke brug tussen de twee intieme voorgangers. De afwerking met tedere gitaarstrelingen, schuifelende synths en de trompet verdoezelt gelukkig veel van de vrij platte melodie.

In Draw Your World is het nipt, maar we geven het geëxperimenteer graag het voordeel van de twijfel. Een foute gitaarsolo over sloom piano- en synthesizerwerk met oubollige drums stelt ons geduld wel erg op de proef.

De jazzgitaar van weleer wordt in My Poseidon met meer spanning beladen. De teneur klinkt daardoor zwaarder en dankzij het regenachtige drumwerk lijkt dit wel het hedendaagse broertje van Falco’s Jeanny te zijn. Ook Against The Law lijkt de synths veel diepzinniger te leggen dan de fleurige machinespinsels op het eerste deel van de plaat.

De titeltrack doet ons twijfelen. De piano is schattig, maar van zodra het arrangement wordt uiteengezet, stort het lied zich in het diepe dal der foute ballads. Ook afsluiter Yes, It’s Possible bevat bombastische orgels en ander orkestgerei waarna het omslaat in zo’n elektrisch gitaarlied dat bij het cruisen langs de Floridakust in de jaren tachtig hoort.

Dankzij de vette knipoog naar Kavinsky klinkt dit alweer niet slecht, maar overtuigen deed het zeker niet.