Secret Machines - Secret Machines
World's Fair
U kent het vast wel en misschien ergert u zich er eveneens aan: stickers op cd’s. Zolang ze verwijderbaar zijn, valt het allemaal nog mee. Maar als die oerlelijke dingen op de boekjes gedrukt worden en het hele artwork verstoren, gaat dat te ver. Heel af en toe zou een zelfklever met de waarschuwing “Beluister met mate!” toch geen overbodige luxe zijn. Bijvoorbeeld op het gelijknamige album van Secret Machines
.
Eind jaren zeventig was er een trend die inging tegen grootse arrangementen, tegen eeuwig voortdurende nummers, tegen overdreven pathos, tegen supergroepen met perfecte muzikanten, tegen van alles en nog wat. Die trend staat trouwens nog steeds fier overeind, al beleeft de muziek waartegen toen zo furieus werd gereageerd ook zijn tweede jeugd. Meer en meer groepen leven zich uit in ellenlange songs met vreemde bochten en tempowisselingen. Ook Secret Machines valt terug op de muziek van groepen als Pink Floyd en Genesis.
Vooral die laatste groep lijkt duidelijk zijn weerklank te vinden in de derde plaat van deze Amerikaanse band. Persoonlijk waren we niet echt weg van voorganger ‘Ten Silver Drops’ al prijkt de single van dat album Alone, Jealous And Stoned behoorlijk hoog op onze persoonlijke playlist.
Dit album klinkt hoe dan ook helemaal anders dan de voorganger. De Phil Collinsdrums zijn prominent aanwezig in elke song en ook de gitaren van nieuwkomer Phil Karnats zijn behoorlijk eigenzinnig. Bij momenten lijkt het er echt op of dit trio hiermee een ode aan Genesis wilde maken en daarin trouwens glorieus geslaagd is. Een fijne scheut psychedelica op zijn tijd doet een mens tenslotte voelen dat hij leeft. En titels als The Walls Are Starting To Crack, dat dan ook nog mooi opgedeeld is in hoofdstukken, laten niet veel aan de verbeelding over.
Gelukkig is er een overgangsperiode naar het zwaardere werk. Atomic Heels is nog behoorlijk “klassiek” te noemen, al doemen ook hier de nodige spoken op in de vorm van Brandon Curtis’ dwingende baslijnen. Maar naargelang de laserstraal dichter bij de rand van de cd komt, worden de geluiden vreemder en gaat het dak eraf. Of dat nu een rustig, haast hallucinant nummer is als Have I Run Out of de wilde orgie waarop The Fire Is Waiting drijft, het wordt allemaal even verslavend naarmate je het album vaker hoort.
De plaat blijft even boeiend, afwisselend en interessant tot de laatste noten wegdeemsteren. Mogen wij u echter aanraden om dit album slechts in mondjesmaat tot u te nemen. Wij zouden tenslotte niet op ons geweten willen hebben dat u dwalend door de nacht ergens in een steegje zou worden teruggevonden.