Seefeel - Seefeel
Warp Records
In de vroege jaren negentig vergaarde het Britse Seefeel faam als pionier van wat door de alwetende Angelsaksische critici en recensenten "electronic (post)shoegaze" werd genoemd. Vooral 'Quique' uit 1993 verwierf al snel de status van klassieker. Na meer dan een decennium van stilte en zijprojecten komen Mark Clifford en Sarah Peacock (bijgestaan door Shigeru Ishihara en Iida Kazuhisa) met een nieuwe, intrigerende en grensverleggende plaat.
Na de reünie ter gelegenheid van de Warp20-concerten, de release van de ep 'Fault' in de herfst van vorig jaar en enkele seismische optredens die daarop volgden, waren de verwachtingen voor het nieuwe album van Seefeel erg hooggespannen. Clifford had die nog wat aangescherpt door te stellen dat er geen nieuwe plaat zou komen tenzij die "iets kon brengen wat we zélf als nieuw ervaren".
En met dank aan de Japanse nieuwkomers Shigeru Ishihara en drummer Iida Kazuhisa (ex-Boredoms) is hen dat ook gelukt. De nieuwe Seefeel heeft de toch wat gepolijste smoothness van zich af gegooid en levert een woekerende, organische, zoekende, kosmische, haperende, dynamische en stompende plaat af.
Gedreven door Kazuhisa's rudimentaire, haast tribale drums, in combinatie met de erg lage baspartijen de polsslag van deze plaat, doen Clifford en co veel méér dan enkel soundscapes creëren. De hele plaat ademt energie en passie en lijkt zo wel een broeierige metafoor te zijn voor het leven zelf. Zo voert de gitaar in Dead Guitar hortend en stotend een strijd met zichzelf, wat een erg spannend nummer oplevert. De zalvende stem van Peacock wordt op het eind overstemd door de doodsreutel van de monsterachtige, stervende gitaar.
Ook in Fault (opnieuw gedragen door dat oerdegelijke midtempo metrum) zit die oerenergie, die ondanks de vele blips en bleeps naar beelden graaft van oude volkeren, rituele rondedansen, walviskreten en toestanden van collectieve trance. De vrouwenstemmen lijken wel digitale engelen. Een zalvend visioen dat ook in Airless en Sway zal weerkeren.
Rusteloosheid blijft de basis van deze pure plaat, die zichzelf bij elke noot in vraag stelt en net daarom zo geslaagd experimenteel is. Luisteren naar 'Seefeel' is luisteren en kijken naar het wetten van het mes, naar fluisterende sirenes, naar immense muggenzwermen, naar naaldbossen in het noorderlicht. Dit is elementaire muziek.