Senne Guns - Zon

Trufflehunter Records

Altijd gevonden dat zijn naam die van een stripfiguurtje had kunnen zijn, maar het is zoals met je uiterlijk: je bent niet verantwoordelijk voor hoe je er uit ziet, maar wel voor de smoel die je trekt. En het mag gezegd: Guns schonk de Nederlandstalige pop in 2011 een frisse blos met ‘Hoera Voor De Eleboe’.

Dankzij De Allerlaatste Man wisten we al dat die blos niet verdwenen is, ook al suggereert de titel van dit album dat Guns een bruiner tintje kan gekregen hebben. De cover verklapt dan weer dat dat de wereld van Guns af toe volledig verduisterd wordt en in opener Zomer zingt hij: “onze huid is bleek en we worden nooit zo bruin als de toeristen om ons heen.”

Veel van de teksten werden geschreven  in een donkere chalet in Dinant, exact een jaar geleden. Guns zag toen de wagen van  Helios geen enkele keer voorbij komen en ontdekte pas achteraf dat hij in elke tekst wel ergens het woord “zon” gebruikte. Compensatie heet dat.

Het merendeel van de liedjes klinkt dan ook melancholisch, zelfs afsluiter Feest! Of Road Trip, dat drijft op een heerlijk lome baslijn en een ode aan zijn liefste blijkt. Net als Chocolade Cake dat misleidend begint als een Grote Groene Boodschap. Jammer van het karamelrijm “op reis naar een mooi land met een mooi strand”, want dit is muzikaal best een pareltje.

Dat geldt ook voor het instrumentale, meer dan vier minuten durende Temp Love waarin toetsenist Guns zich eens lekker mag uitleven. Opletten dat Goose dit niet pikt over een jaar of twee! Dit nummer had eerst wel een tekst, maar Guns schrapte hem wijselijk en laat de muziek voor spreken. Voor wie het toch niet snapt: een liefje opgepikt in een disco, is zelden een blijvertje.

Het meest pakkende nummer is Regen. De pianotoetsen lijken wel beroerd door vallend hemelwater, maar de alles verwoestende wind die er op 18 augustus 2011 wel was, ontbreekt. Met spaarzame woorden schetst Guns de onbezorgdheid, de angst en de opluchting van een koppeltje dat de Pukkelpopstorm niet overleeft. U leest het goed.

Helaas volgt hierna Gent. Niet dat de stad geen ode verdient, maar dit oudje misstaat toch wel wat tussen de rest. Zeker het rapgedeelte kon ons niet bekoren en zal dat ook nooit kunnen. Guns blijft op zijn best als hij klinkt als een mengeling van Wim De Craene en Spinvis. Dan komt hij zelfs weg met een cover van Johnny ’n Mary.

In Feest komt alles samen – de sfeer, de backings (vriendin Griet), de intro van Zomer – en dekt de vlag de lading toch, want bij zo’n fijne Nederlandstalige popplaat als dit passen slingers en een taart.