Sex Jams - Trouble, Honey

Siluh Records

Er borrelt wat in de Oostenrijkse underground. Noisepop, zoals we die kennen van onder andere Pavement, Pixies en Sonic Youth, is er aan een tweede jeugd bezig. En Sex Jams is er om dat met ‘Trouble, Honey’ aan de wereld te illustreren. Dacht u bij Oostenrijkse muziek aan Johan Strauss en de Wiener Sängerknaben. Wel, wij presenteren u het tegengestelde.

Niet dat de Weense bende aan zijn proefstuk toe is. In 2010 verscheen immers al  ‘Post Teenage Shine’. Met Wolfgang Möstl heeft Sex Jams trouwens een brok noise-ervaring in de gelederen, een spilfiguur in de Oostenrijke DIY-scene. Frontvrouw Katharina Trenk schrikt er echter niet voor terug hem op Shark Vs. Apple in de haren te vliegen. Zij is de appel, hij de haai. Trenk heeft het begrijpelijkerwijs over een “mismatch”.

Sex Jams is dat niet. Of wel. ’t Is maar hoe je het bekijkt. De sound van de band draait wel op krakende tandwielen, maar net die eigenzinnige mechaniek doet ons de oren spitsen. Dat is meteen duidelijk wanneer The Beauty Is The Beast op gang wordt getrokken door een Steve Shelley-achtige beat en een gitaartapijt wordt uitgerold voor Trenks compromisloze zang.

De wat gedempte clubsound is een constante. Godzijdank, zullen we maar zeggen. De songs van ‘Trouble, Honey’ onder het juk van een klinisch studiogeluid, dat zou nog eens een legendarische “mismatch” geweest zijn. Bekijk de clip van Shark Vs. Apple maar eens. Sex Jams heeft het live gevoel van die rockkelder perfect weten te bottelen. 

Om gevarieerd songmateriaal zitten de Weners trouwens niet verlegen. Twists And Turns trekt de shoegazekaart en nodigt uit tot een rondje beneveld meewiegen. Tot Deicer de snelheidsmeter plots stevig in het rood jaagt. We Seek drijft op de elkaar geplakte stemmen van Trenk en Möstl en is vooral een aardige, directe popsong. De lancering van I Call Myself A Rocket maakt er brutaal een einde aan.

Ook het onvoorspelbare Bounding Into Distance is zo’n getoonzette nachtmerrie. Een nare droom vol fuzz, feedback en geschreeuw. Maar pas op, want naar het einde van de plaat dreig je nog murw geslagen te worden door een akoestische gitaar - die van Just Kids. Eerst ‘Daydream Nation’ opleggen, gevolgd door het recentere solowerk van Thurston Moore. Daar valt het mee te vergelijken.

De schone is het beest en vice versa. Zoveel is duidelijk. En Sex Jams heeft de contrastrijke flair van een band die klaar is om de lokale clubscene te verlaten en op Europees avontuur te gaan.

Ook zin in avontuur? Ontdek dan op Spotify de sampler van het Weense label Fettkakao uit 2011 (met onder andere Sex Jams, de bizarre mathrock van Plaided en Mile Me Deaf, een andere band van Wolfgang Möstl): Various Artists – Fettkakao Sampler.