Shabazz Palaces - Lese Majesty
Sub Pop Records
Cryptische teksten, eerie beats met samples, die wel door een vleesmolen gehaald leken te zijn en songtitels als A Treatease Dedicated To The Avian Airess From North East Nubis (1000 Questions 1 Answear): toen Shabazz Palaces in 2011 ‘Black Up’ uitbracht, deed dat aardig wat stof opwaaien. Opvolger ‘Lese Majesty’ lost - eilaas! - de verwachtingen niet in.
Versta ons niet verkeerd: ‘Lese Majesty’ heeft heus wel bestaansrecht (en is zelfs de moeite waard). Enkel en alleen al vanwege de geheel eigen sound van Shabazz Palaces. Ishmael Butler en Tendai ‘Baba’ Maraire gooien, wat die sound betreft, een boel nieuwe kruiden in hun soepje. Maar met kruiden is het net als met vloeibare ecstasy: te veel is te veel.
Dawn In Luxor krijgt de ondankbare taak om ons het slechte nieuws mee te delen: Shabazz Palaces hebben ontdekt hoe leuk atmosferische synths wel niet zijn. Op zich geen vuiltje aan de lucht, ware het niet dat de songs ietwat zoek zijn. Van alle achttien tracks op ‘Lese Majesty’ zijn er pakweg drie, die niet hadden misstaan op ‘Black Up’. En dat zijn allemaal tracks die langer dan drie minuten duren: Motion Sickness, They Come In Gold en #CAKE.
Neem nu Noetic Noiromantics, dat minstens een even goede song had kunnen worden als bovengenoemd trio. Waarom het dan bij een luttele zesennegentig seconden houden? Zo smoor je een heleboel mogelijkheden in de kiem. Enige opbouw of een uitdieping van een van de muzikale ideeën bijvoorbeeld. Andere losse eindjes als Divine Of Form, Suspicion Of A Shape of afsluiter Sonic Mythmap For The Trip Back gaan dan weer het ene oor in om er langs het andere weer uit te gaan.
Het was dan weer wel een goed idee om Solemn Swears kort te houden. Of wat dacht u van rijmpjes als “I set the tone like Al Capone” en “I scream and yell like Samuel L.”? Of de diepere betekenis hiervan nu gewoon aan ons voorbijgaat of niet, over het hele album trekken de teksten minder gemakkelijk de aandacht dan we van Shabazz Palaces gewend zijn. Alles lijkt rond space en psychedelica te draaien, maar tegelijk voelt het alsof de teksten zich los willen rukken van de verplichting om ergens over te gaan.
Een conceptplaat maken - want dat is dit album eigenlijk wel: de achttien songs zijn opgedeeld in zeven suites - is altijd een ambitieus idee, en Shabazz Palaces is op ‘Lese Majesty’ muzikaal niet consistent genoeg om dat idee waar te maken. Toch zullen wij altijd onvoorwaardelijk fan blijven van de experimenteerdrift en het lef om iets nieuws te doen. Daarbij, deze plaat bevat enkele tracks van het Shabazz Palaces-niveau van weleer. Of hoe een geniale debuutplaat de vloek kan zijn van de moeilijke tweede.