Shadow Circus - On A Dark And Stormy Night

10T Records

De band heet Shadow Circus, het album ‘On A Dark And Stormy Night’ en op de cover kijken onheilspellend rode ogen je aan. Dan verwacht je geen wandeling in het park. En ja hoor, het gaat er op het derde album van deze New Yorkers stormachtig aan toe. Met een sterk dirigerende hand achter de panelen had er nog meer ingezeten.

Het album gaat niet toevallig van start met een Overture. De onheilspellende soundtrack moet de luisteraar meteen in het verhaal slepen. Het begint als een spannende film, maar het resultaat klinkt nogal belegen. Geen memorabele songschrijverij hier, wel keyboard- en gitaarloopjes die smeken om een origineler arrangement. Te catalogeren onder stereotiepe, Amerikaanse classic rock.

De ballad Daddy’s Gone laat eindelijk een menselijke stem horen, maar die steekt nauwelijks boven de instrumentale mix uit. Meteen wordt duidelijk dat de teksten typisch Amerikaans zijn: direct aansprekend, gericht op het sentiment en daardoor niet clichévrij. Of wat dacht u hiervan: “I look to the sky and I feel your love / I don’t know why but I feel it above.” Het zijn soms tenenkrullende zinnen, gesneden op maat van een Amerikaans publiek. Niet te verwonderen dat het album gebaseerd is op een ginds populaire fantasyroman, die vijftig jaar eerder geschreven is.      

Gelukkig wordt het hierna muzikaal wat interessanter. Om te beginnen met het catchy Whosit, Whatsit & Which. In Make Way For The Big Show slaat de vlam echt in de pan. Knap hoe hier het huwelijk wordt aangegaan tussen klassieke piano en stomende symforock. Ook Tesseract laat horen dat deze groep potentieel heeft. Jammer toch dat de zangpartijen van David Bobick dreigen te verzuipen in de gitaren en orkestrale toetsen van onbetwiste bandleider John Fontana. Die trekt het laken te veel naar zich toe.

Deze band heeft daarom nood aan een sterk leidende, externe productiehand. Eén buitenstaander met een uitgesproken visie had Shadow Circus origineler doen uitpakken. Meer akoestische, open elementen (zoals in Ixchel) en minder beukwerk hadden het geheel kunnen upgraden. Aan de andere kant, het slotnummer The Battle For Charles Wallace gaat er passend uit met een knal. ‘On A Dark And Stormy Night’ is bijlange geen slechte plaat, maar het mist die extra’s waarmee een album zich van de enorme stapel onderscheidt.