Shame - Cutthroat

Dead Oceans

Ze blijven maar toppen, die postpunkrevivalgolven – met bands als IDLES en Fontaines D.C. vooraan schuimend. Ergens is het ook wel te verstaan, want punk, postpunk, hardcore of alle aanverwanten zijn natuurlijk een vertolking van de sociaalpolitieke ontevredenheid van mensen. En daar kan je in deze wereldschokkende tijden geen genoeg van krijgen.

Voor hun vierde langspeler - op het befaamde Dead Oceans-label - hebben de Zuid-Londense schenenschoppers van shame (kleine letter!) wel wat tijd geparkeerd. Twee jaar rijping wordt er echter op een dozijn songs ofte een dik half uur doorgeblazen. In een razend tempo dus, waarbij het venijn, de energie en de live power van de band en vooral ook het nogal bitsige spoken/gezongen word van Charlie Steen centraal staat.

Toch klinkt ‘Cutthroat’ wat gematigder dan de shame van het eerste uur. Net zoals het twee jaar oude ‘Food For Worms’ kleurt het vijftal wat breder binnen zijn genregrenzen. Ofte: welkom synthesizers en drumcomputers. Al moeten we stellen dat op deze release het muzikale avontuur terug wat strakkere teugels krijgt dan op zijn voorganger. Zo gaat Plaster gek genoeg aan de haal met een wat brave, harmonieuze jaren negentig collegerocksound, en is het afsluitende Axis Of Evil een furieuze aanklacht richting hyperkapitalisme in een digitaal elektrojasje. En daar heb je dan een tierende Steen voor nodig om die aanklacht in een prima (punk)vorm te gieten.

De nerveuze live-energie komt dus regelmatig aardig tot leven op deze plaat. Al durven we af en toe ook wel eens te fronsen bij de diversiteit ervan. Zoals pakweg bij een wat hitsig spoken word-moment met wat tussentijdse Portugese (?!) frasen over één of andere Braziliaanse kartelleider (Lampião). Hoeft niet. Net als de bijna een minuut lange fade out van dit nummer. En ook de Bloc Party-After Party met zijn dance grooves en shout alongs moest niet echt. Dan gaan we liever voor het vlijmscherpe en lawaaierige Screwdriver: “When you’ve got nothing, you’ve got nothing to lose”. Spugend, schurend, vuilbekkend in je gezicht.

Voor deze nieuwe plaat heeft shame dus een synthese gezocht tussen zijn oer-postpunkenergie en het wat meer volwassen geluid van het vorige album. En dat evenwicht houdt netjes stand. Al kan je er “banaan” op zeggen dat bij liveconcerten de balans weer helemaal overslaat richting energie en power.