Shana Cleveland - Night Of The Worm Moon

Hardly Art Records

Shana Cleveland wisselt het licht voor de nacht op de tweede soloplaat.

De naam Shana Cleveland zal bij weinigen een belletje doen rinkelen, maar toch geniet ze al redelijke faam als frontvrouw van La Luz. En dit is ook niet haar eerste soloalbum. In 2015 was er al ‘Oh Man, Cover The Ground’, al kreeg ze toen nog versterking van The Sandcastles. Op ‘Night Of The Worm Moon’ doet ze het helemaal in haar uppie, zij het met een paar partners in crime. In werkelijkheid zijn Will Sprott (Shannon & the Clams), bassisten Abbey Blackwell (La Luz) en Johnny Goss, pedalsteelspeler Olie Eshelman en drummer Kristian Garrard (The Sandcastles) medeplichtig aan de sound van dit album.

En die is niet zo psychedelisch als de cover en de titel (een knipoog naar Sun Ra’s 'Night Of The Purple Moon') ons willen doen geloven, eerder een beetje donker. Af en toe moesten wij ondanks Clevelands hoge stem zelfs af en toe aan Leonard Cohen denken. En ja, de tekst van de titeltrack is geschreven vanuit een vreemd perspectief: van iemand of iets dat altijd al vastzat in de muur en er op uit is om het bloed te doen bevriezen van een nietsvermoedend, toekomstig slachtoffer. The Fireball gaat duidelijk over een UFO-waarneming, maar muzikaal gaat Cleveland nergens trippen. Heel de plaat trekt langzaam voorbij als een volle maan door een sterrenvolle nacht.

De plaat begint ook ’s nachts met het dromerige Don’t Let Me Sleep. Of moeten we zeggen: met het relaas van een droom? Beide kunnen en zetten de toon voor de rest van de plaat.  En die toon is dus rimpelloos als een inktzwart meer op een windstille nacht. Verwar dit niet met saai, want er is altijd wel het gevoel dat er iets kan gebeuren. Daarvoor zorgen de teksten, maar ook details als een opzettelijke valse twang van de gitaar en het kraken van een stoeltje (In Another Realm), het knarsen van de bassnaren (Invisible When The Sun Leaves) of het onaardse fluiten van een synth (A New Song).

Twee van de tien songs zijn instrumentaal: Castle Milk en Solar Creep. Het gaat telkens om twee korte tracks, maar ze zijn niet minder interessant dan de rest. Integendeel: ze versterken het licht verontrustende karakter van de plaat, omdat je je daar plots helemaal alleen in lijkt te voelen zonder de geruststellende stem van Cleveland.

‘Night Of The Worm Moon’ is een vreemd album dat zich maar stapvoets aan je openbaart als een vreemde wereld die je voorzichtig moet verkennen, op je hoede voor onverwachte ontmoetingen of valstrikken. Verder weg van de zonnige, complexloze surfrock van La Luz kon Cleveland moeilijk geraken en ze zingt het zelf: “I’m getting weirder all the time/ harder to hold.” Dit is dus een plaat voor de weirdo’s en diegenen die graag verdwalen, voor hen voor wie de wandeling op zich belangrijker is dan het doel.

Op 25 oktober neemt Shana Cleveland je graag bij de hand om mee te verdwalen tussen de pilaren van de Witloof Bar van de Botanique.