Shantel - Anarchy + Romance

Essay Recordings

Toegegeven; we zullen nooit fan worden van ska. Zeker niet als het een slecht afkooksel zoals Shantels laatste album ‘Anarchy + Romance’. Wanneer de lyrische en bijzonder ongeloofwaardige persbio dan ook nog eens begint met “What’s wrong with Shantel?” somden we hieronder alvast een kort lijstje op.

Opener Ghost Town zet alle onheil in gang. De akoestische gitaar die later bijstand krijgt van jazzy blazers en tintelende belletjes weet echt niet te bekoren. Wanneer Shantel zelf dan ook nog eens invalt met de minst enthousiast gezongen tekst van het jaar hoeft het voor ons al niet meer. Deze hele plaat uitzitten wordt vrij snel een wel heel steil te beklimmen berg.

Waar Shantel met nummers als All The Glamour Has Gone, The 13th Shake of Paranoia Bunk heen wil, kunnen wij niet vatten. Hengelen naar een Eurosongplek lijkt nog de meest voor de hand liggende optie. Enkel het fiftiesgitaarspel zorgt af en toe voor een lichtpuntje in de verder pikdonkere baggerleemte. Zigeunermuziek, die een likje glitterverf meekreeg (anders krijgen we het echt niet beschreven) hoort thuis in Bulgaarse discotheken of hitlijsten van de hel.

De nummers lijken allemaal op elkaar, met enkel de variatie van eens een andere gitaarpartij of tempowisseling. Your Nose Is Punk is zijn sollicitatie voor een boysband, No More Butterflies moet de zoveelste terug-naar-de-roots voorstellen en in het clowneske The Masterplan is hij er simpelweg zelf mee aan het lachen. Dan zingt de Duitser ook nog eens zielloos alsof het de zoveelste repetitie of soundcheck is, waarna hij plots te rauw uit de hoek wil komen om vervolgens weer minutenlang afwezig te blijven. Bizar en niet op de goede manier.

Multiple Assimilation, The Kiez Is Alright en Lenny Soda, met Emma Greenfield als brave, maar degelijke guest, laten het tempo verder zakken, al levert dat geen andere dimensie op. Slow Down en Süper Bad Day proberen het aan de andere kant van het spectrum terwijl Golden met Cherilyn MacNeil een poging doet als meest ingetogen nummer van de plaat. Het hoeft geen betoog dat dat nergens succes opleverde.

Zelfs de nummers waarin hij samplet, zoals het instrumentale A Touch Of Beauty, weten onze mening niet meer te wijzigen dat dit met voorsprong het slechtste album van dit jaar is.