Sharleen Spiteri - Melody

Mercury

Opener It Was You is een vette knipoog naar Ray Charles. Stop I Don't Love You, Don't Keep Me en Where Did It Go Wrong hadden van The Supremes kunnen zijn. Nancy Sinatra loert dan weer op I'm Going to Haunt You. Francoise had van Skeeter Davis kunnen zijn. Die bezong op een even onaards mooie wijze het einde van haar wereld. Melody teert op een sample van Serge Gainsbourgs Jane B en Sharleen zet het ei zo na op een Birkiniaans hijgen. Spiteri is echter geen Gainsbourg (het zou geen zicht zijn) dus het nummer blijft gevrijwaard van weerhaakjes. "Ideale muziek voor tedere vrijages" horen wij u terecht denken, al schiet het nummer met zijn krappe vier minuten daarvoor wellicht net iets te kort. Niet erg, tijdens I Wonder kan u nog even naknuffelen. Spiteri haalde blijkbaar ook voor haar teksten de mosterd bij de meidengroepjes uit de sixties. Simpele zinnen, eenvoudige gevoelens, en weinig tekstuele nuances, oftewel: "I miss you" en "I still love you" in al hun varianten. Naar verluidt zou deze plaat gaan over haar eigen relatie die afgesprongen is (wij zouden het niet weten, wij lezen geen "boekskes"). Het zou ons verwonderen dat een dame die het puberen toch al enige tijd verleerd is, daarbij geen diepere en genuanceerdere gevoelens zou hebben dan diegene die ze aan het blinkende schijfje toevertrouwde. Nu, wij gunnen eenieder de nodige privacy met hun innerlijke demonen en gebroken harten en begrijpen dan ook dat mevrouw Spiteri niet echt in het diepst van haar ziel laat kijken. 'Melody' is dan ook geen artistieke of emotionele oerkreet, maar eerder een ambachtelijke ode aan de vaklui die in die dekselse jaren zestig de hoogst aangeschreven studio's bevolkten en menig vinylgroef van een mooi en pakkend melodietje voorzagen. Men zou kunnen gewagen van een oververeenvoudiging van het liefdesgebeuren. Wij denken eerder dat men er de laatste twintig jaar juist veel te veel woorden aan vuil maakt. Spiteri nam zelf de productie op zich, en ze balanceert onverwacht kundig koperblazers, strijkers en band, en vond een mooi evenwicht tussen fanfare en melodie. Ze schreef ook zelf het gros van de songs, en door haar eenvoudige aanpak van de eeuwige liefdesthematiek wanen we ons soms in de onbezorgde en ongecompliceerde sfeer die we ons voorstellen bij het pre-Vietnam tijdperk. Even lijkt het alsof stress, harddrugs, AIDS, LAT-relaties, vechtscheidingen, gezinsdrama's, seksuele perversies en wekelijkse psychiaterbezoeken niet bestaan en de liefde enkel bestaat uit "Ik zag je graag". Helaas, wij dwalen.