Shearwater - Animal Joy
Sub Pop Records
Met ‘The Golden Archipelago’ sloot Shearwater het grootse drieluik, dat ooit met ‘Palo Santo’ een indrukwekkende start nam, in schoonheid af. Tijd dus voor Jonathan Meiburg, Kimberly Burke en Thor Harris, de drie basisleden van de band, om andere horizonten op te zoeken. Dat ze bij dit ‘Animal Joy’ uitkwamen, verrast niet echt. Maar dat betekent nog niet dat we de plaat daarom minder gaan appreciëren.
Waar we Meiburgs boezemvriend Will Sheff met de laatste plaat van zijn band Okkervil River meer de melodieuze route zagen kiezen en de rock (even) op een zijspoor zetten, lijkt Shearwater net het omgekeerde te doen. Zij kiezen resoluut voor de autostrade van de rock, iets waar wij al een tijd stilletjes op hoopten, ook al omdat de concerten van Shearwater getuigden van een meer rockgerichte aanpak.
Vrees niet, o diehard Shearwaterfans, de typische kenmerken van de band zijn nog steeds aanwezig. De verwijzingen naar natuur en dierlijk leven in de teksten zijn alomtegenwoordig, de stem van Jonathan Meiburg herken je uit duizenden en het artwork biedt natuurlijk voldoende aandacht aan de fauna dezer wereld, al dan niet met de nodige fantasie. (Hoe noem je dat beest dat in het boekje bij Pushing The River getekend staat?)
Maar het was voor de muziek dat we het deden. Dus luisteren we voor de zoveelste keer gedwee naar de mooie aanzet van opener Animal Life, om opnieuw overtuigd te worden van het talent van de protagonist van deze band. De song heeft een hart dat steeds sneller gaat kloppen. En dan hebben we het niet eens over het tempo, dat toch constant blijft. Het gaat hem eerder om de sfeer, die geleidelijk aan wordt opgebouwd tot Thor Harris zijn snare bij het nummer betrekt en de song echt op gang komt. Voor dit Shearwater willen wij ons meteen aansluiten bij Natuurpunt.
In de single Breaking The Yearlings wordt het anders aangepakt. Daar drukt de gitaar je al meteen met de neus op de feiten en de drums zijn echt imponerend, bijgestaan door de zeurende toetsen. Het geeft het nummer de punch die het nodig heeft om te blijven nazinderen. Op datzelfde elan wordt doorgegaan in Dread Sovereign.
You As You Were en het prachtige, mysterieuze Insolence neigen weer meer naar het Shearwater van ‘Palo Santo’, maar de gitaar aan het einde van het laatste nummer dringt zich wel meer op, alsof Meiburg je op het feit wil wijzen dat een tijdperk is afgesloten.
En dat blijkt als je Immaculate te horen krijgt. Meteen wordt het tempo terug opgedreven. Bochten worden vervaarlijk, de luisteraar wordt meegesleurd op een wilde tocht langs de duistere kronkelwegen van Meiburgs brein. Het lijkt wel of het noodlot onafwendbaar is want ”When you’re alone on the ice / And you stand on the brakes / To find nothing is happening”, waarna het nummer abrupt aan zijn einde komt. En dat gaat zo door tot de plaat met de mooie popsong Star Of The Age in schoonheid eindigt.
‘Animal Joy’ heeft nog steeds de hoogtes en laagtes, die ook de drie vorige platen al kenmerkten. Alleen komt het rockgehalte van de meeste nummers meer bovendrijven. Dit is Shearwater zoals het altijd al op een podium was: pakkend, intiem, maar vaak ook rauw en schurend.
13 maart 2012