Shearwater - Jet Plane And Oxbow
Sub Pop Records
David Bowie is hot. Je kan de laatste dagen (jammer genoeg) amper nog naast The Thin White Duke kijken. Shearwater had dat een paar jaar geleden, toen ze aan de opnames van dit ‘Jet Plane And Oxbow’ begonnen, al begrepen.

Want Jonathan Meiburg, zanger-gitarist en inspirator van de band, gebruikte Bowie’s ‘Scary Monsters (And Super Creeps)’ als blauwdruk voor de nieuwe plaat. En wel om een aantal redenen. Eén daarvan is dat de politieke situatie nu vergelijkbaar is met die van de periode toen die plaat werd uitgebracht. De angst viert ook nu weer hoogtij, net zoals dat toen het geval was. En Bowie gaf zelf al aan dat er best wat onderliggende, verborgen, politieke thema’s in zijn plaat zaten. De plaattitel op zich is al een zekere indicatie.
Ook Shearwater heeft in deze plaat politieke boodschappen verstopt. Maar je moet er wel naar zoeken. In een song als Quiet Americans mag dat dan redelijk duidelijk lijken, het kan nog alle kanten op, want de song opent met: “I can’t help it / If all the world is ending /If all the life is gone”, als is het een verontschuldiging voor de Amerikaanse regering. Aan de andere kant suggereert de titel dat er gerust wat meer intern verzet zou mogen komen tegen de (politieke) beslissingen, die er in de VS worden genomen.
Het mooie aan een song als deze, is dat je het eigenlijk voor jezelf kan uitmaken. Net zoals dat hoort: het is niet meer dan een voorzet; trek er je eigen conclusies uit. Soms duidelijk (“You’re so tired of the country” uit Pale Kings of “I see you never lay the gun down, only child” over de gun control in Amerika(?) in Only Child), dan weer verholen wordt er in zowat elke song verwezen naar de VS en wat daar allemaal fout loopt. Het maakt van dit album bijna een zoekplaatje.
Maar er is ook nog de muziek, waarmee de band eveneens naar die periode van ‘Scary Monsters’ verwijst. Meiburg gaf onlangs al aan waar hij de mosterd had gehaald. En zelf hadden we ook al verwijzingen naar de door hem opgegeven platen ontdekt. Zo deed afsluiter Stray Light At Clouds Hill bijvoorbeeld denken aan The Overload uit ‘Remain In Light’ van Talking Heads.
Het was aanvankelijk even wennen aan de plaat, maar naarmate de rondjes gedraaid werden, ging ze wel kleven. Vooral Radio Silence is inmiddels uitgegroeid tot favoriet met zijn subtiele elektronica, verstopt in een stevige rocksong. Die elektronica is trouwens een vaker terugkerende factor op deze plaat. Het blijft dan wel een beetje vreemd aanvoelen voor Shearwater, maar het werd wel mooi ingepast in het geheel.
Het resultaat is een plaat, die misschien als geheel niet het niveau haalt van een ‘Animal Joy’, maar desondanks zeker de moeite loont, al is het maar omdat er een paar toppers op staan. Misschien is dat wisselvallige het grootste probleem, maar laat dat u er zeker niet van weerhouden de plaat een kans te geven. U zal zien dat de pluspunten het zwaarst doorwegen.