Shearwater - The Golden Archipelago

Matador Records

Jonathan Meiburg heeft iets met het milieu. Dat was al duidelijk op zijn twee vorige cd’s, en met ‘The Golden Archipelago’ borduurt hij voort op hetzelfde thema, maar dan anders. Is anders ook beter? Shearwater is in elk geval klaar voor een volgende stap.

Hij heeft niet echt stilgezeten sinds ‘Rook’, de voorman van Shearwater. Buiten muziek heeft Meiburg immers nog andere interesses - de band is niet zomaar vernoemd naar een vogel. En dus verdeelt Meiburg zijn aandacht tussen muziek en zijn andere liefde: ornitologie. Vooral voor dat laatste was hij afgezakt naar de Bikini-eilanden.

Het feit dat zijn grootvader rond de Tweede Wereldoorlog in die regio gestationeerd was, gecombineerd met de situatie van de lokale inwoners, vormde de voedingsbodem voor ‘The Golden Archipelago’. De mens vond het immers alweer nodig om een prachtig stukje natuur naar de verdommenis te helpen.

Niet alle dagen hoor je een plaat openen met een volkslied. Het National Anthem Of Bikini Atoll, een opname uit 1946, is de aanzet van Meridian, een nummer gebaseerd op de bevindingen van Meiburgs grootvader in de South Pacific. De song gaat in op de waanzin van de oorlog, “the burning days/of unnatural light”, zoals Meiburg ze noemt. En is oorlog niet het toppunt van milieuvervuiling?

De amuse-gueule die de band vorig jaar in Gent voorschotelde, gaf de indruk dat de nummers op de nieuwe plaat meer power zouden hebben dan op de voorgaande cd’s. Maar dat blijkt toch niet helemaal het geval te zijn. Jawel, de percussie en de drums zijn duidelijk meer aanwezig in nummers als Castaways, maar buiten enkele uitschieters als het nerveuze, soms woest uitbarstende Corridors liggen de songs voor de rest toch in het verlengde van ‘Rook’.

Let wel: dit is een pracht van een plaat, die in niets moet onderdoen voor beide voorgangers. Soms zacht de hand over de haren strijkend, zoals in God Made Me, maar dan weer de zweep erop leggend, zoals in het bijtende Black Eyes.

De verwijzingen naar de eilanden zitten ook vaak verstopt in de muziek. De percussie op het einde van Uniforms is daar een goed voorbeeld van. Het maakt van de plaat een erg gediversifieerd album, dat nergens gaat vervelen, zelfs niet na ettelijke draaibeurten.

Met ‘Palo Santo’, ‘Rook’ en dit ‘The Golden Archipelago’ heeft Shearwater een trilogie geschreven die je als geheel kan beluisteren, maar waarvan ook elke plaat op zich meer dan de moeite loont.