Shht - Love Love Love
Gentle Recordings
De Belgische muzieksector wordt de laatste jaren nogal sterk gekleurd door bands die zichzelf net een tikkeltje te serieus nemen. In die mate dat we als gezonde afwisseling bijna zouden smeken om een nieuwe Clement Peerens Explosition. Als er dan een band opstaat die zichzelf doodleuk dirk. noemt en vervolgens het debuutalbum ‘album’ uitbrengt, zijn wij al tamelijk gecharmeerd. Eén band wist dit jaar echter nog een subliemere tegenreactie in gang te zetten. Wij stellen u voor: Shht.
Een band met een bandnaam die op het eerste gezicht weinig, maar anderzijds toch ook heel veel zegt. Dezelfde bandnaam waarover Arno Hintjens tegen Studio Brussel kwam verklaren dat het penis betekent in het Chinees. Het Gentse zootje ongeregeld kent nu al een behoorlijk indrukwekkende live-reputatie die vooral steunt op het “What the hell just happened?”-gevoel waarmee je als publiek achterblijft. Wie Shht al aan het werk zag, kan bevestigen dat het veelal de geruchten overstijgt.
Het mooiste aan het hele Shht-verhaal is dat het ook muzikaal volledig klopt. Het geluid dat Shht voortbrengt is popmuziek, maar wel van de soort die vraagt om een stevige moshpit of een wilde headbangsessie. De pop-term ontlenen ze aan het feit dat hun nummers baden in autotune en overigens vaak verassend catchy klinken.
Debuutplaat ‘Love Love Love’ begint met de zin “Welcome. What are you looking for?” Wat volgt is een energieke hersentrip waaruit je niet meer wil of kan ontsnappen, een vlucht uit de realiteit. Dat lijkt het toch in eerste instantie. Tot je beseft hoe ‘Love Love Love’ van begin tot eind overloopt van subtiele tot minder subtiele maatschappijkritiek en de titel een dekmantel wordt voor onderliggend kwaad.
Geniaal hoe het krankzinnige Shht, zowaar de zelfrelativering zelve, naar buiten komt met een plaatje vol Weltschmerz, verpakt in een feelgoodsound en een sfeer van hersenloos gelukkig zijn. Net om die reden mag J’ai Décidé D’être Heureux/Heureuse wat ons betreft gerust solliciteren naar songtitel van het jaar. Zeker aangezien het los van die titel het meest catchy, dansbare of kortweg beste nummer van de plaat is.
Een kwalitatief geheel consistente plaat zouden we ‘Love Love Love’ niet noemen, maar met het delicieuse duo Life en Mao in de tweede albumhelft blijft het toch zeer lang interessant en opzwepend. Het hieropvolgende Profit moet dan weer het meest bizarre nummer op de plaat zijn, een soort muzikale moodswing. De snelle, opzwepende sound gaat hier plotseling heel traag zweven. Dit is tevens het nummer waaruit de zinsnede “I try to be what I am not / I am like Geert Bourgeois”, na enkele luisterbeurten plotseling in het oor viel.
Shht is er in geslaagd de harde, noisy sound en de aanlokkelijke chaos van de optredens te transformeren naar een album dat niet alleen beluisterbaar, maar ook geweldig amusant is. Deze band is de portie zelfrelativering waar de Belgische popmuziek nood aan had. We vragen ons nu al luidop af waarmee zij ons in de toekomst nog zullen verblijden. Had er bijvoorbeeld al iemand aan een Jered Threatin-coverplaat gedacht?