Shilpa Ray - Last Year's Savage

No Circus

Op het gele stickertje in de hoek van hoes staat de stripversie van Nick Cave, die ons dit album van Shilpa Ray aanprijst. Het tekstballonnetje zegt: “Een van de meest fenomenale dingen die ik gezien heb in lange tijd. Zij wordt een ster!”

En wie zijn wij om de donkere prins tegen te spreken. Wellicht heeft hij – en u – de Brooklynse zien spelen in 2013 toen ze zijn voorprogramma mocht verzorgen bij de Europese tournee die hen ook in de Lotto Arena bracht. Toen speelde ze solo met enkel haar onafscheidelijke harmonium als ondersteuning. Op dit album heeft ze opnieuw een band rond zich. Geen Happy Hookers dit keer, maar wel drie kerels in loondienst voor de live shows waarvan enkel pedalsteelspeler Jon Catfish Delorme ook mocht meedoen op de plaat. Die werd verder opgenomen met een hele bende die een of meerdere keren mocht meespelen.

Dat de plaat uitkomt onder haar eigen naam mag geen toeval heten. Vooral de speciale stem van Ray (die het midden houdt tussen Stevie Nicks, Patti Smith en Sharon Van Etten) en haar drammerige harmonium kleuren de sound. De andere instrumenten zoals drums, gitaar, bas, omnichord en toetsen zijn er enkel als ondersteuning.

Aan de teksten van de zeer expressieve zangeres is geen ontkomen. Ze landen plots als een onverwachte slag in het gezicht ook al zit er vaak humor in. Titels als Burning Bride, Pop Song For Euthanasia, Johnny Thunder’s Fantasy Space Camp en vooral Colonel Mustard In The Billiards Room With Sheets of Acid zeggen al veel. Lijnen als “So you think you’ll die a prince in Joshua Tree / A tortured crown of booze and morphine” of “I’m your native girl with my tail between my bleeding ass” doen dat nog meer.

In tragere songs als de emotioneel rake opener Burning Bride of Oh My Northern Soul houdt Ray zich nog wat in, maar in punky stampers als On Broadway, Moksha of het eerder genoemde en geciteerde Johnny Thunder’s Fantasy Space Camp waan je je zo in een cabaretclub. En ja, Ray is niet vies van een verkleedpartij. Voor dit album zette ze bijvoorbeeld een schrikbarend bavianenmasker op. Ze creëerde zelfs een satirische website vol verzonnen verhalen waarop je meteen de plaat kan horen als soundtrack.

Tot op heden bleef Shilpa Ray een artieste die vooral door andere artiesten bewonderd werd. Of ze met ‘Last Year’s Savage’ dichterbij de mainstream komt, betwijfelen we, maar interessant klinkt ze zeker.