Shit Robot - We Got A Love

DFA Records

The times they are a-changing. Waar pakweg vijf jaar terug het New Yorkse DFA-label tegen wil en dank het coolste muziekoord in de kleurrijke zone tussen elektronica en indie was, moet het zich nu optrekken aan acts als Shit Robot. Die Ier kreeg de loodzware taak om met zijn tweede album ‘We Got A Love’ nog iets van het label staande te houden na de pensioeningang van zowel LCD Soundsystem als The Rapture.

Een erg negatieve introductie van ondergetekende, waar weinig hoop uit op te tekenen valt. Maar net deze fase, anno 2014, na het zorgen maken over de toekomst van het label, zorgt er voor dat Shit Robot vrank en vrij zijn discoding kan doen.

The Secret opent het album en neemt daarvoor alle tijd. De eenvoud en waan van nonchalance zullen van de hele plaat iets aangenaam maken. Reggie Watts, vriend aan huis in New York, rijkt z’n hoogste stemklanken aan om boven de aanzwellende disco te cirkelen. Later keert hij nog terug tijdens het door piano aangedreven titelnummer en ook Luke Jenner doet onderweg een gelijkaardige truc met Feels Real.

Marcus Lambkin, de man achter Shit Robot, trok voor dit album naar Duitsland. Hij nodigde er net als bij z’n debuut een klein dozijn gasten voor uit, waar dan ook gretig gebruik van gemaakt wordt. Zo is er Maser, een graffiti-artiest die de straten van Dublin opfleurt en hier het artwork verzorgde.

Maar ook Museum Of Love bijvoorbeeld, die van de eerder monotone ritmepercussie in Dingbat zowaar een spannende langspeler weten te kneden. Of Nancy Whang, discoprinses pur sang met een verleden dat zowel gelieerd is aan James Murphy als Soulwax. Zij komt grooven op het Herbie Hancock-achtige Do That Dance. Het borrelende Space Race en afsluitend tripnummer Tempest worden uiteindelijk de enige nummers zonder gastbijdrage.

Hip-house held Lidell Townsell strijkt de mooiste pluim op. Zonder zijn huppelende vocals zou Do It (Right) niet hetzelfde zijn. Het is (samen met de minder geslaagde Disclosure meets Mary J. Blige-kopie Feels Like) de meest clubgeoriënteerde track, en dartelt als het coolste veulen in de wei.

Aangename disco, zonder grootheidswaanzin in de teksten of arrangementen. Leg hem in de auto of zet hem op tijdens een potje FIFA en je doet jezelf een groot plezier. Maar een tijdloze klassieker is het nu ook weer niet.