Shopping - Why Choose
FatCat Records
Misschien is het gewoon anachronistisch dik aangezette maatschappijkritiek, een ostentatief soort blasé activisme, een ferme klap in het gezicht van onze nihilistische consumptiecultuur. De naam van dit Engelse drietal kan als handvat dienen en in feite van alles betekenen. Maar laten we ons nu eens niet in wanhopige bochten wringen om een en ander interessanter te maken dan het is. Dit is geen positieve bespreking van het tweede album van Shopping, dames en heren. Daarvoor is de kwaliteit van het materiaal op 'Why Choose' ronduit te karig. De keuze is dus snel gemaakt; hou je geld op zak.
Nochthans leken alle voortekenen gunstig. Rachel Aggs, Billy Easter en Andrew Milk laten zich sinds 2012 voorstaan op hun liefde voor bands als Gang of Four en de B52's. Dat leverde al voorprogramma's op bij shows van Ought en Merchandise, en deftige predikaten van onder meer SPIN en NME. 'Why Choose' is het eerste album dat Shopping op het respectabele FatCat uitbrengt, nadat de ep en debuutplaat in eigen beheer binnen afzienbare tijd waren uitverkocht.
Toch komen we er maar niet onderuit: wat een uitermate zwak en slordig schijfje. Het ontbreekt het trio in de eerste plaats aan zeggingskracht en in de tweede plaats aan vermogen om dynamiek in de muziek te leggen. De twaalf nummers klinken weliswaar springerig met een zweem van opwinding, maar zijn in essentie toch vooral monotoon en gaan niet zelden veel te lang door.
Echte liedjes zijn sowieso ver te zoeken en eenmaal gevonden (Say It Once), blijken ze slechts voor de helft uitgewerkt. Na afloop van 'Why Choose' is er geen enkele zangmelodie of hook die echt nog blijft drijven. De bas jakkert rücksichtlos wat voort, de gitaarlijntjes zijn flinterdun. Als de lijzige drummer er tenminste af en toe een paar goede fills in zou hebben gegooid! Nee dus. We kennen de postpunkesthetiek van buiten, maar het wordt pijnlijk wanneer zelfs liedjes van twee minuten een eeuwigheid schijnen te duren.
Afsluiter 12345 is best een aardige poging de voetjes van de vloer te krijgen. Het is een instrumentaal nummer en daar hadden er meer van mogen zijn, omdat het lijkt alsof de band zo dichter tot de kern komt. Dan maar gelijk het over de boeg van de artrock gooien - een stuk consequenter.
Goed, als we over ons hart strijken, zou een derde van de plaat ermee door kunnen. Zo zou No Show bijvoorbeeld ook best een aardige floorfiller zijn geweest, als hij dertig jaar geleden in kraakpanden ten gehore zou zijn gebracht. Of tijdens de kortstondige punkfunkrevival aan het begin van dit millenium. Anno 2015 klinkt de flink op new wave geënte muziek van Shopping echter pijnlijk onschadelijk en ouderwets.