Showstar - Showstar

Vespasonic

Ze zijn al zo’n tien jaar bezig, stonden al op Dour en o.a. in het voorprogramma van The Charlatans, hebben met deze plaat hun vierde album uit en… negen op tien Vlamingen hebben nog nooit van hen gehoord. Showstar is dan ook een donkere ster.

Hun eerste album uit 2006 heette al ‘We Are Ready’, maar de wereld was nog niet klaar voor Showstar. Anno 2015 lijken de ambities eerder getemperd want deze plaat kreeg niet eens een naam, zelfs amper een coverfoto. We zien een hoekje met wat sluikafval en de boodschap “Sorry no image Available’.

Toch brengt Showstar aardige indierock met het nodige gevoel voor urgentie. Zo start de plaat met de vooruitgeschoven single Adults, een nummer vol ADHD-gitaren, vingervlugge, melodieuze baspartijen, stuwende drums en daaroverheen de nogal hoge stem van zanger Chris Danthinne.

Aardig, maar er staan nog betere nummers op de plaat. Rumblings bijvoorbeeld dat met zijn snerpende intro meteen de aandacht grijpt en waarin de percussie een pak inventiever is. Ook de opbouw is spannender en het repetitieve gitaarmotiefje lijkt wel een extra refrein.

In feite gaat het richting midden van de plaat steeds crescendo, want ook The Liar is een prima track, die muzikaal wat doet denken aan Skeleton Family van lang geleden, ook al wordt de leadzang hier waargenomen door een man. In de achtergrond horen we ook een vrouwenstem en die brengt meer evenwicht in de sound.

Maar het meest opvallende nummer is het valse trage, bijna negen minuten lange Happy Endings waarin de klaagzang van Danthinne ronddobbert op claustrofobische elektronica tot plots, zo’n kleine drie minuten voor het eind, de gitaren uitbarsten in een splijtende hoofdpijnriff. De laatste minuut is een heerlijk donkere, misselijk makende kakofonie.

Daarna zakt de plaat wat in, maar Full Time Hobby is wel nog meer dan het vermelden waard. Het is een heerlijke, non-conformistische track met door de mangel gehaalde Beach Boys-achtige falsetzang en een onweerstaanbaar refrein. Singlemateriaal, jazeker!

De eeuwig onvolwassen, Waalse jongens van Showstar maakten een album vol indierock zo donker als het water van de Thames waarin de boot dreef waarop producer Rory Attwell (Palma Violets, The Vaccines, Yuck) de boel in goede banen leidde en er zijn punktoets aan toevoegde. Showstar staat er wat hoger mee aan het indiefirmament.

Oordeel zelf: