Siinai - Olympic Games
Splendour Records
Oh, Scandinavië, gebied waar epiek en muzikale koppigheid in de genen zitten. Noordelijke uitvalsbasis van Björk, Sigur Ros, Susanne Sundfør, Mew, Slagsmålsklubben, Lindstrøm, I Got You On Tape, Efterklang, Jóhann Jóhannsson en The Kissaway Trail. Waar tientallen steengoede bands angstvallig waken over het recept van briljantie. Waar duizelingwekkend experiment wordt verstopt in perfect ronde sneeuwballen. Enter Siinai, een Fins kwartet dat op 'Olympic Games' het mythische van de Olympische Spelen evoceert met het DNA van Neu! en Kraftwerk.
Finse krautrock dus, hoor ik u jubelen. Inderdaad, zo zou je het kunnen noemen. Maar als je daarbij spontaan denkt aan de eindeloze jams vol knipoogjes van Circle, dan zit je in het foute hol te graven. Siinai slaagt er tegelijk in om niet al te ver af te wijken van de klassieke Duitse stijl - zowel de kosmische als de motorische - en toch hedendaags te klinken. Zo maakte de populaire chillwave een trans-Atlantische vlucht om zich bij Siinai's sound te kunnen voegen.
In de acht stukken van 'Olympic Games' slaagt het viertal rond de broers Joensuu er telkens in de songtitels (zoals Marathon en Victory) muzikaal te visualiseren. Schilderen met geluid, heet dat. Uiteraard keken we met bijzondere aandacht uit naar Munich 1972. Het nummer verwijst uiteraard naar de Olympiade die Berlijn 1936 moest doen vergeten, maar een dramatische wending nam met de gijzeling van 5 september, waarbij twee Israëliërs gedood werden.
Siinai maakt er een beklemmende trip van, vol sinistere effecten, hartkloppingen en een nerveuze baspartij. Maar het blijft niet zo, want na de spanning volgt de rouw, met zalvend pianowerk en engelachtige synths. Marathon brengt een stevig tempo en een verzengende hitte. Een synthmelodie roept traag voorbijglijdende landschappen op. De stemmen van Risto Joensuu, Saku Kämäräinen en Matti Ahopelto nemen de zoemende monotonie van tweeënveertig lange kilometers voor hun rekening. Autobahn op zijn Fins, zeg maar.
Maar ook als een ritme ontbreekt schittert 'Olympic Games', zoals op het beschouwelijke Mt. Olympos. De Griekse Godenberg, waar het zo'n 2500 jaar geleden allemaal begon, krijgt een respectvolle ode met synths die als een spiraal lijken te cirkelen van voet naar top. Victory en Finish Line zijn dan weer evocaties van onvervalste triomf. Laat dat nu precies zijn wat Siinai met 'Olympic Games' heeft verdiend: een zegetocht door de straten van Helsinki.