Simon Says No! - Simon Says No!

Brilliance

Het zijn donkere dagen in Noorwegen, niet alleen omwille van het schaarse daglicht dat daar bij wijlen verdomd moeilijk te vinden valt. Gelukkig komt er ook beter nieuws uit het hoge noorden. Een kersvers indie-trio met de flauwe naam Simon Says No! Weinig boosaardig maar mateloos interessant zijn deze landgenoten van Kings of Convenience, Madrugada, Hanne Hukkelberg of het magistrale Kaizers Orchestra.

De titelloze debuut-cd trekt zich slepend op gang middels een machinaal pulserende drumsectie en een hees fluisterende Ruben Nesse. De ondersteunende gitaarriff lijkt uit de David Bowie-stal te zijn weggelopen, maar is er eentje om U tegen te zeggen.

Het geheel klinkt stevig en doorbijtend, al blijft Nesse zelfs in het explosieve midden beangstigend in je oor fluisteren. Dat we de brave man een hele cd lang voor geen woord verstaan moet je er wel bijnemen, maar de energie is er niet minder om, dus mag het voor één keer. Wie Godmachine ooit evenzeer beminde als wij heeft hier meteen een mooi aanknopingspunt.

Solitary Rush klinkt alsof de broertjes Gallagher een wel heel verkeerd poeder snoven om daarna hun nummers tweemaal zo assertief te spelen en de helft te vergeten. Je kan dit clipje gelukkig ook meepikken via YouTube. Hou je rechtervoet wel onder controle wanneer je dit in de auto opzet, want geheid ben je die flitspaal voorbij voor je het weet.

City is dan weer de perfecte popsong zonder ooit drammerig te worden mits een klein vleugje psychedelica, terwijl Cut-Off Orange flirt met de oerpunk van de Dead Kennedys en afklokt op minder dan anderhalve minuut. Al bij al is dit zowat de snelheidslimiet van het schijfje, maar ook in de trage slepende shoegazer-rock van Illusion weet Simon voortreffelijk repetitief uit de hoek te komen. Daarmee zitten ze in het vaarwater van Wire, al schieten de vocals van Nesse hier net dat beetje te kort.

Dat Simon Says No! niet voor één gat te vangen is blijkt wel uit de mooie trage sleper Systematic! De achtergrond is een geweven tapijt van vervormde gitaren, koppige synths en pompende basjes. Hoe de heren dergelijke gelaagdheid live gaan brengen is ons voorlopig nog een raadsel, maar we kijken wel uit naar een eventuele doortocht van de Noren.

Hopelijk treffen we ze binnenkort op één of ander Belgisch podium. Simon Says No! verdient al uw aandacht. Bel Chokri!