Simple Minds - Graffiti Soul

Universal Records

Jim Kerr en co horen het niet graag, maar ze hebben altijd in de schaduw van U2 gestaan. In de jaren tachtig was hun bombastische rock net iets minder meeslepend en in de jaren negentig waren hun meer elektronische platen minder interessant dan wat U2 presteerde op 'Achtung Baby' of 'Pop'. Maar nu herkauwt U2 al een paar jaar dezelfde bagger op de ene lauwe stinker na de andere. Tijd voor revanche?

Moscow Underground zet meteen de toon: die vreemde sfeer, abstracte keyboards, stampende baslijn, rare gitaargeluiden en onsubtiele samples herkennen we van 'Achtung Baby'. Jammer genoeg heeft U2 na die plaat niks meer van dat niveau gepresteerd. 

Op Rockets klinkt Jim Kerr zelfs even als Bono, maar hij laat horen dat zijn stembereik en -beheersing toch nét iets beter zijn. (Of heeft hij een betere versie van Protools?) Verder bestaat het nummer vooral uit een herkenbare gitaarrif, een te kort refreintje en een fijn piano- en Rhodes-klanktapijt. Niet slecht, kameraden, maar geen wereldhit.

Daarvoor zou single Stars Will Lead the Way moeten zorgen, al is de tekst net iets te zwak. Ook de subtiliteit die op andere nummers wel min of meer terug te vinden is, ontbreekt. En de bombastische Coldplay-klank zal nu eenmaal moeten om radiofähig te zijn anno 2009.

Light Travels klinkt gelukkig meer als Depeche Mode dan als Coldplay, en de gelaagde opzet die steeds aanzwelt, kunnen wij zéér smaken. Het "hello hello"-einde doet wat denken aan "he he he hey". De fans moeten kunnen meezingen, u kent het wel. Toch: een geweldig nummer.

En zo zijn we terug bij de jaren tachtig. Kiss and Fly grijpt klankgewijs helemaal terug naar de hoogdagen van Simple Minds: vijf minuten echoënde gitaren, een laag keyboards, bombastische zang en een paar tempowisselingen. Niet slecht, maar dit hebben we allemaal al gehoord.

Op het titelnummer van de plaat wordt gelukkig iets subtieler omgegaan met de bombast. Knappe zanglijn in de strofes ook, die steeds de aandacht vasthoudt. Het refrein ("You bring me lightning" x 10) is contrasterend monotoon.

Geen idee waar het nummer over gaat, maar dat is goed. Op heel de plaat is geen zweem van Grote Boodschappen te bespeuren. De woorden blenden mooi met de muziek, en dat is bij dit soort muziek belangrijker dan een van hermetische poëzie doorwrochte lyriek.

Blood Type O gaat erg de ambient-kant op. Bij sommige keyboardstrapatsen van Charlie Burchill fronsen we even de wenkbrauwen, maar dat risico loop je als je een gitarist op de keyboards loslaat. Los daarvan is het ook weer een song die voortgestuwd wordt door zijn eigen tempo, net als This Is It. We weten niet of het hier de erg naturel klinkende drums of de erg eenvoudige backing vocals zijn, maar dit klinkt als een hechte band, en we willen wel eens horen wat er live van dit album gemaakt wordt. 

Daar had het voor ons echter mogen stoppen, want Shadows and Light (een afdankertje?) en een voorspelbare - en zelfs ietwat vals gezongen - cover van Rockin' in the Free World zijn eigenlijk maar vulsel om aan drie kwartier te komen.

Simple Minds is er in geslaagd ons zéér aangenaam te verrassen. Als we de laatste twee nummers buiten beschouwing laten, zijn de minder interessante nummers van de plaat nog altijd geïnspireerd en leuk, in tegenstelling tot het obligate gekeel van Bono en de zijnen. En op dat handvol werkelijk interessante nummers geven de 'simpele verstanden' de 'joetoetjes' helemaal het nakijken.

Knappe klanken, doordachte structuren, een geweldige zang en originele melodieën zorgen dat dit wel eens de eerste Simple Minds-plaat zou kunnen zijn die in onze permanente autocollectie komt te zitten. Het integrale oeuvre van U2 hebben we onderhand al lang naar de zolder verwezen. Voor het eerst in dertig jaar staan de Simple Minds op voorsprong.