SineRider - Perrenial

Sound In Silence

Kijk, het is simpel. We zitten compleet in overdrive. Zowel de mensheid als de wereld kan het helse ritme van het leven niet meer aan. En er is maar één remedie, die bijna niemand lijkt te willen erkennen: serieus op de rem gaan staan. Daarom verwelkomen we van harte muziek van een label als Sound In Silence. Muziek die zorgt voor rust, die de fantasie prikkelt en dromen stimuleert. Muziek vol gloed en goedheid.

Maar of je dan de drukte van het hedendaagse alles moet proberen te sussen met een opeenstapeling van doffe, minimale klanken die in elkaar overglijden? Of met vage en trage tokkelpatronen waar je eerder van geeuwt dan bij wegdroomt? Of met een cd-r met de hoes van een kamerplant (?!), dat is nog maar de vraag.

Om maar te zeggen dat de veelzijdige Amerikaan SineRider doorheen projecten met dubstep, postrock of shoegaze deze keer met minimalistische ambient de bal ietwat mis lijkt te slaan. Want wij weten het eerlijk gezegd niet zo goed met deze ‘Perennial’. Het geweten geraakt hier in elk geval niet mee gesust. En dan spreken we over elk van de twaalf drie à vier minuten durende klankcomposities. Of geluidsnevels. Kies maar.

Dus nee, beste mensen van Sound In Silence. Met de beste wil van die veel te hard racende wereld, maar deze keer lukt het niet om in jullie verhaal te komen. Te dof. Te wollig. Te onzichtbaar. En daar helpen die zeldzame laagjes of dat enkel dubeffectje niet echt bij. Laat staan de nog enigszins leuk hoppende afsluiter Extol, die de geschifte saus een beetje lijkt te willen binden.

Er scheelt gewoon wat aan deze release. Iets dat bij ons heel wat weerstand opwekt. Wat het juist is, kunnen we niet zeggen. Maar dat is dan ook meteen de kern van de zaak.