Sioen - Man Mountain
PIAS
Het knappe parcours dat Sioen aflegde met zijn drie eerste platen is een hobbelparcours geworden. De grote schuldige hiervoor heet ‘Calling Up Soweto’, een plaat die de ambities had van Paul Simons ‘Graceland’, maar uiteindelijk maar een heel makke en fletse plaat bleek te zijn. Aandacht krijgen van radio en andere media werd plots een stuk moeilijker. Opvolger ‘Sioen.’ (met punt) bleek dan weer iets te frivool en luchtig om te blijven hangen. En nu is er ‘Man Mountain’, de zesde.
Het goede nieuws is dat op deze zesde Sioen de band rond de gelijknamige Gentenaar weer wat vertrouwder in de oren klinkt voor de fans van zijn beginperiode. Dat ‘Man Mountain’ als plaat beter werkt dan zijn voorgangers, is omdat er eenvoudigweg minder over nagedacht is. De Soweto-plaat was een experiment en de opvolger daarvan moest een nadrukkelijke heruitvinding worden. Daar heeft ‘Man Mountain’ allemaal niet mee te kampen. Het mag gewoon een album zijn met een collectie aardige nummertjes bij elkaar.
Bij de intro van de plaat sloeg de schrik ons nochtans om het hart, want die klinkt zeer koel en afstandelijk met Kraftwerk-achtige synths op de achtergrond, terwijl wij meer houden van de eerlijke en breekbare Sioen, bij voorkeur aan de piano. Gelukkig hadden we ook al Lost Today gehoord, de eerste single van de plaat, een nummer dat oorspronkelijk geschreven werd voor de soundtrack van de prachtige Eén-reeks 'Marsman'. Uiteindelijk werd de song niet gebruikt.
Op zijn beste momenten slaagt ‘Man Mountain’ erin de sfeer van ‘See You Naked’ of ‘A Potion’ op te roepen. Dat is het geval op het vanaf de eerste luisterbeurt eruit springende Panic Mountain, of in Pharaoh, dat net als Cruisin’ jaren geleden erin slaagt om de zon tevoorschijn te toveren. De eerder vernoemde single Lost Today mag er ook wezen. In gedachten zien we Sioen voor zich uit staren door het raam op een regenachtige dag,
Eigenlijk is dit album een staalkaart geworden van wat Sioen tot nu toe gedaan heeft, want naast wat er op ‘See You Naked’ had kunnen staan, horen we ook nog andere echo’s. Hope For This Land draagt het duistere van Reign of Ease Your Mind in zich. Fjords combineert dat nijdige met het frivole van ‘Sioen.’, maar weet ons nooit écht bij de lurven te grijpen.
En dan zijn er nog de twijfelgevallen. Zo zijn we er nog niet uit of we Marry Me eerder ontwapenend dan wel oppervlakkig vinden, hebben we al geprobeerd weg te dromen bij Hongdae, maar vallen we er gemakkelijker bij in slaap en klinkt Far From The Ordinary alles behalve dat.
Nee, het was geen liefde op het eerste gehoor tussen ons en ‘Man Mountain’ en helemaal koesteren zullen we de plaat wellicht nooit. Maar we zijn wel blij dat we nog eens een glimp hebben mogen opvangen van wat Sioen echt in zijn mars heeft. Met ‘Man Mountain’ levert hij alvast zijn beste plaat in tijden af.