Skip The Foreplay - Nightlife

Epitaph Records

Een stickertje op ‘Nightlife’ doet ons al naar de oordoppen grijpen. “Screamo – Metal – Dubstep” lezen we. Skip The Foreplay ondermijnt hiermee het beeld van rustige Canadezen. Een stevig debuut dus op het ruige Epitaph-label.

Zelf omschrijven ze hun genre als partycore, in dit geval een soort van Regi-meets-metal. Ze proberen met andere woorden twee tegenstrijdige werelden samen te brengen. Aan hun publiek wordt dus gevraagd om de principes even achterwege te laten.

Op St4p legt de jonge band kort de standaard vast voor de rest van het album. Ze stellen zich op charmante wijze voor door “We are Skip The Foreplay”  te brullen. En we zullen het geweten hebben. Een beatje, een synthesizer en een flinke opdoffer.

Dat ze zichzelf niet te zeer au sérieux nemen, blijkt onder andere uit de headbang-cover van LMFAO’s Champagne Showers, waarvan ze trouwens wel degelijk fan  zijn. Ook Dinner With Snooki is niet echt een serieus project te noemen. Het is een kort, instrumentaal nummer, waarbij Snooki na een tijdje de wind van voren krijgt.

De beste nummers van de plaat zijn DJ en This City. Het eerste heeft een vrij sterke metalintro, waarna er een subtiele dancemelodie aan toegevoegd wordt en vervolgens een breakdown met een zwoele damesstem. Een nummer dat weergeeft waarvoor Skip The Foreplay staat.

This City vertelt hetzelfde verhaal, maar in omgekeerde volgorde. Bescheiden zijn ze trouwens niet:: “This is history in the making / This city is ours for the taking.”

Beter dan dat wordt het helaas niet. Steeds keert hetzelfde eentonige metalriffje terug en de elektronische melodieën lijken simpele built-in presets. Fillion (de leadzanger) schreeuwt daarover de puberale teksten uit zijn longen.

Hangover, Destination Nowhere of Hawaiian Killer, stuk voor stuk nummers die ons doen geeuwen, ondanks de hoge decibels. Stuk voor stuk nummers die ons doen vrezen voor de toekomst van metal.

Skip The Foreplay onderneemt een flauwe poging om dansmuziek en metal bij elkaar te brengen. Zo revolutionair is dat trouwens niet, ze halen de mosterd duidelijk bij Enter Shikari (die nog een stap of tien voorstaan). Wat ons betreft, een plaat om snel te vergeten.