Skálmöld - Vögguvísur Yggdrasils

Napalm Records

Skandinavische bands die in hun eigen taal zingen; geen kat die er nog van opkijkt. Het Ijslandse Skálmöld is een zoveelste voorbeeld dat het concept werkt. De vikingmetalband uit Reykjavik heeft tijdens haar amper zevenjarige bestaan al vier full albums en een liveplaat op haar actief staan. De laatste creatie luistert naar de naam 'Vögguvísur Yggdrasils' (uitspreken op eigen risico) en is ook hier op de fileerplank terechtgekomen.

 

Even ter verduidelijking: Yggdrasil (een naam die we ook op de laatste Kvelertak al waren tegengekomen) is een soort van levensboom in de Noorse mythologie waarop alle verschillende werelden steunen. Een hele brok, die je niet in een paar zinnetjes krijgt uitgelegd. Vögguvísur betekent dan weer zoveel als “lullabies”, oftewel slaapliedjes.

Iets zegt al dat we niet direct de slaap zullen vatten bij wat Skálmöld voorschotelt. Of het moet zijn dat Scandinaviërs er heel andere gewoontes op nahouden qua slaapliedjes. Tijdens opener Muspell heerst een heerlijk, intens sfeertje. Tijdens Niflheimur (waar is de tijd dat alle bands nog mooi in het Engels zongen) gaat het er dan weer een stuk relaxter aan toe. Zo relaxt zelfs dat de halfgebrulde vocals soms een beetje de toon breken.

Ijslandse lyrics of niet, zelfs Skálmöld doet mee aan videoclips maken. De keuze voor Nidavellir leek dan ook de evidentie zelve. Een oerklassieke folkmetalhymne met instant meebrulbaar refrein, op dat ene detail na dan. Indommelen is zeker nog geen optie gebleken, zonder dat de nummers elkaar in de weg staan, is het momenteel afwisseling troef.

Met Utgardur krijgen we dan nog iets anders voorgeschoteld: een simpele melodielijn met praktisch cleane vocals. Alfheimur trapt af met een bombastische gitaarharmonie die later nog terugkomt. Net wanneer je begint te vermoeden dat je naar een instrumentale track zit te luisteren, vallen ook de vocale harmonieën in. Minder strak en zonder al te veel afwisseling, maar desondanks wel zeven minuten lang heerlijk boeiend.

Om af te sluiten trekken de Ijslanders nog eens alle registers open met een nummer dat de grens van de tien minuten opzoekt. En dat is nu uiteraard niet anders. Aan het begin van Vanaheimur wisselen grunts en screams elkaar aanvankelijk vlot af. Ook voor harmonieus samenzingen blijkt er nog meer dan genoeg ruimte te zijn. Het nummer valt vervolgens even helemaal stil om minutenlang op te bouwen naar de grote climax met dank aan - warempel - een orgel en vervolgens ook gedempte gitaren.

Feit is dat het zeskoppige vikinggezelschap weer een heel dikke, volle sound neerzet. Volle bak melodie met daaronder bij momenten razende dubbele basdrums en brutale (en soms lichtjes out of tune) vocals. Heerlijk om gewoon naar te luisteren en ongetwijfeld nog vetter om live mee te maken.

We hadden deze bespreking nog een stuk langer kunnen rekken, maar het punt is intussen gemaakt: boeiend van begin tot einde, die ‘Vögguvísur Yggdrasils’.