Skunk Anansie - Anarchytecture

Ear Music

Weetje: met ‘Anarchytecture’ heeft Skunk Anansie nu evenveel platen gemaakt voor als na hun reünie. Skunk Anansie doet hun best om deze zesde niet jaren '90 en belegen te klinken en dat lukt hen sporadisch.

We hebben het nu al even bij een nieuwe Skunk Anansie: de vraag of het allemaal nog wel hoeft? Het beste dat Skunk Anansie sinds de reünie heeft uitgebracht vonden wij de twee comebacksingles, Squander en Tear The Place Up. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat de platen en singles sindsdien nogal inwisselbaar zijn geworden, het zou zelfs kunnen dat we een plaat hier of daar zonder luisterbeurt hebben voorbij laten gaan.

Als we dus zouden zeggen dat we vol ongeduld op ‘Anarchytecture’ zaten te wachten, dan zouden we de waarheid geweld aandoen. Het goeie nieuws is dat er vooral in de eerste plaat toch een paar fijne nummers op waar te nemen zijn.

Opener Love Someone Else is het minst Skunk Anansie dat je op de hele plaat zal horen. De baslijn die het nummer op gang trekt doet ons elke keer denken aan Standing In The Way Of Control van Gossip, een indruk die we tijdens het gehele nummer niet meer weg krijgen. Grensverleggend is het allemaal niet, een aardig deuntje best wel. En lijkt Bullets nu niet meer dan een heel klein beetje op Grounds For Divorce van Elbow?

Skunk Anansie klinkt alsof ze zelf plezier hebben gehad met het maken van ‘Anarchytecture’, maar het doet allemaal toch een beetje belegen aan. Wij hebben bij Skunk Anansie al sinds hun reünie het gevoel dat het leuk was in de jaren '90, maar dat we hen niet zouden missen als ze er niet meer zouden zijn. Exact het gevoel dat Beauty Is Your Curse oproept: het was ooit fijn, nu is het misbaar.

Wanneer Skunk Anansie onze aandacht wel nog weet vast te houden, is als Skin haar machtige stem tot een ballade leent. Op ‘Black Traffic’ uit 2012 was I Hope You Get To Meet Your Hero een hoogtepunt, hier is Death To The Lovers één van de nummers dat we wel regelmatig op de radio zouden willen horen voorbijkomen en ook met het breekbare I’ll Let You Down kunnen we best leven.

De tweede helft is gevuld met beduidend zwakkere nummers dan de eerste en we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat daar behoorlijk wat vulsel tussen staat. Het nut van de anderhalve minuut durende instrumental Suckers! ontgaat ons volledig en middelmatiger dan Without You of We Are The Flames wordt het niet meer.

We kunnen dus besluiten: fijn voor die sympathieke mensen van Skunk Anansie dat ze nog platen mogen maken en daar ook nog eens hoorbaar plezier aan beleven, maar een meerwaarde voor de muziekliefhebber van vandaag is het niet meer.

Op 7 februari speelt Skunk Anansie in een uitverkochte Ancienne Belgique.