Sky Larkin - The Golden Spike

Wichita Recordings

Als je, zoals wij, voortdurend door het verraderlijke moeras van de moderne muziek waadt, moet je steeds bedacht zijn op wat er voor je voeten ligt. Voor je het weet, vertrap je de volgende rage of word je weggezogen in de draaikolk van de nieuwste hype. Sky Larkin maakt muziek van de hartverwarmende soort, wars van rages en hypes. ‘The Golden Spike’ is een album dat oplicht als vuurvliegjes in het moeras.

Dat de debuutplaat van Sky Larkin een prima album zou worden, bleek al tijdens de optredens voor de release. En nu is er dus de bevestiging. Inmiddels touren ze opnieuw door Europa. En wel met die andere jonge beloftes, Los Campesinos! Het komt helemaal niet als een verrassing dat het precies die band is door wie ze op sleeptouw worden genomen. Ook deze band maakt nerveuze, springerige muziek, die uitnodigt tot het in alle windrichtingen zwieren der ledematen.

Dat begint al meteen met opener Fossil, I. De karakteristieke stem van Katie (achternamen zijn naar hun mening volledig overbodig) draagt het nummer, maar de energie is afkomstig van haar heerlijk puntige gitaarlicks en de uitstekende, gepassioneerde drums van haar longtime companion Nestor. Het enige wat dan nog ontbreekt om geslaagde songs te maken, is schrijverstalent en ook daaraan ontbreekt het dit duo duidelijk niet.

Misschien is het allemaal niet bijster origineel, maar na een paar luisterbeurten wordt dit schijfje behoorlijk verslavend. In een nummer als Molten wordt rechtstreeks gerefereerd aan hun eerder vernoemde mentoren van Los Campesinos! (die ongecontroleerde samenzang) en ook uit de rest van de nummers blijkt dat ze dicht tegen de muziek van de Welshmen aanschurken. Hetzelfde enthousiasme, dezelfde inleving zijn in elk geval ook op ‘The Golden Spike’ aanwezig. Maar Katies stem maakt het grote verschil. Bij momenten klinkt ze als een jonge Juliana Hatfield (in Octopus ‘08 bijvoorbeeld) en persoonlijk vinden wij dat een referentie om u tegen te zeggen.

De productie van John Goodmanson (Sleater Kinney, Death Cab For Cutie, Nada Surf) heeft de rest gedaan. Er bleef voldoende ruimte om het talent van dit jonge drietal vrij spel te laten.

De tijd moet het uiteraard allemaal nog uitwijzen, maar het lijkt er sterk op dat dit bandje het moeras wel zal weten te ontgroeien. Met deze cd hebben ze in elk geval al een stevige ondergrond gelegd waarop nog plaats is voor heel wat moois in de toekomst.