Slayer - Christ illusion
Warner Bros Records
Slayer is weer terug bij de roots. Punk, hardcore en andere invloeden die het werk van de metalband de laatste tien jaar eerder eentoniger maakten in plaats van rijker, zijn overboordgezet. 'Christ illusion' bereikt bij vlagen het niveau van Slayer's klassiekers, en zet tevens de bekende ingrediënten en thema's die we van de groep kennen in een nieuw perspectief.
Twintig jaar na magnum opus 'Reign in blood' beschikt Slayer nog steeds over de kracht en de techniek die de groep uit California tot op de dag van vandaag bij de toppers in de metal wereld heeft doen behoren. De laatste jaren kwam dit niveau alleen live aan het licht. Op plaat werd na 'Devine intervention' (1994) een zoektocht ingezet die al gauw leek op een onherroepelijke verdwaalpartij. Maar de oude formule bleek een goede wegwijzer. 'Christ illusion' brengt de verhouding tussen studioprestaties en livereputatie weer terug in balans.
De kenner weet bij het beluisteren van openingsnummer Flash storm al hoe laat het is. Het hoge tempo, het snelle slaggitaarspel en de luide en krachtige zang van Tom Araya roepen de herinnering op aan 'Seasons in the abyss', een ander klassiek album. Deze stootkracht is in meerdere tracks terug te horen. Een eerste luisterronde leert meteen dat nummers als Catalyst en Conspearacy ook de laatste nog slapende nostalgische fans zullen wakkerschreeuwen. De afwisseling binnen een nummer is ook beter verzorgd dan op de vorige plaat. Geregeld zijn er breaks waarin drummer Dave Lombardo zijn snelheid precies mag halveren. Ouderwetse gitaarsolo's en wat extra riffs doen vervolgens de rest. In Jihad wordt er zelfs wat geëxperimenteerd. Na iedere twee maten laten gitaren en drums heel even het gas los terwijl Araya zich daar weinig van aantrekt en zijn betoog in hetzelfde tempo voortzet. Het is net of een racewagen keer op keer wordt geplaagd door een toerenbegrenzer.
Er staan ook nog genoeg nummers in een wat lager tempo op de plaat. Dat is een beetje jammer omdat de echte Slayer-spirit daar soms onder komt te lijden. Voordeel is echter dat je gelegenheid krijgt beter op de teksten te letten. Een ongelukkig toeval wilde dat de release van de vorige plaat precies was gepland voor 11 september 2001. Slayer is altijd solidair geweest met de Amerikaanse soldaten, zonder daar overigens in te overdrijven. Maar de band heeft nu de actualiteit als voorbeeld genomen voor hun theorieën, angsten en hoe je het ook verder wilt noemen. Oudere teksten dropen van pessimisme omdat het nooit meer goed zou komen met de mens en alles spoedig zou eindigen in een groot bloedbad. Op 'Christ illusion' wordt er gesproken over extreem fanatisme in religie, maar ook over de moeilijkheden die een volk te wachten staat in tijden dat het alle vertrouwen in de wereldmacht en landsbestuur verliest. Gezien er de laatste vijf jaar slachtoffers zijn gevallen - al dan niet door zelfmoordacties met religieuze achtergronden - is er zeker bij het eerste van de twee thema's enigzins een denkbeeldige link te leggen naar de catastrofes die Slayer altijd immens vergroot in beeld brengt. Misschien is dit een boodschap die de band al vijfentwintig jaar probeert te geven, maar vandaag de dag heeft een mens meer aanknopinspunten in het dagelijkse leven om dit alles te begrijpen. Slayer lijkt zich niet uit te sloven overduidelijk een kant te kiezen. Eerder worden er vaststellingen gecombineerd met de theorie "als deze ontwikkelingen zich verhevigen, gaat iedereen eraan".
Dit alles bewijst dat Slayer na bijna een kwart eeuw muzikaal en tekstueel zeker niet overbodig is in metalland. Het blijft alleen moeilijk om mensen buiten de hardrock hiervoor te interesseren. Maak niet de fout met deze muziek en teksten aan te komen bij buurvrouw, danslerares of maatschappijleerdocent. Je zult bijvoorbeeld moeten kletsen als Brugman, of Araya, om uit te leggen wat termen als 'blood' en 'six-six-six' voor maatschappelijk educatieve waarden hebben. Een verjaardagsfeest met 'Christ illusion' op voor- of achtergrond kunnen we echter ten zeerste aanraden.