Sleaford Mods - UK Grim
Rough Trade
Het is met Sleaford Mods zoals het destijds was met The Fall: je weet/wist ongeveer wat je kon verwachten. En toch werd je elke keer weer van je sokken geblazen omdat het volstrekt uniek en onnavolgbaar is/was. En eigenlijk greep je er keer op keer naar terug omdat het zo verslavend werkt/werkte. Zo is het ook met 'UK Grim'.
Er zijn trouwens wel meer overeenkomsten. Want zowel The Fall als Sleaford Mods kan je bijvoorbeeld erg lastig plaatsen in een genre. Meer nog, ze zijn een beetje een genre op zich, waaraan weer anderen worden afgemeten. En beide hanteren een geheel eigen dictie, die zwaar in de het Britse taalgevoel en -gebruik de grenzen voortdurend aftast en verlegt.
Sinds het ontstaan omstreeks 2007 blijven ze behoorlijk productief en met 'UK Grim' legden ze een twaalfde sonische ei. Het tweetal uit Nottingham - Jason Williamson en Andrew Fearn - kent in Iggy Pop een onvoorwaardelijke fan en hij is heus niet de enige die hun volstrekt unieke kijk op de grimmige realiteit op een bedje van unieke beats weet te waarderen.
Op het eerste gehoor lijkt het bij Sleaford Mods altijd meer van hetzelfde, waarbij de basisingrediënten dezelfde zijn: de minimale beats van Andrew Fearn en de eindeloze en quasi-monotone rants van Jason Williamson. Maar in die schijnbare monotonie zit blijkbaar iets onvoorstelbaar intrigerends en bezwerends, waardoor je toch elke keer weer meegenomen wordt in een unieke trip. En voor je het goed door hebt, raak je ook aangestoken door de akelige thematiek die onverdroten het grimmige Engelse klassensysteem meedogenloos fileert op een wijze, die doet denken aan The Jam, The Clash of de surrealistische zienswijze van - daar is hij weer - Mark E. Smith van The Fall.
Maar ondanks de snoeiharde kritiek voel je ook een zekere fierheid op die Engelse identiteit. Alleen niet die identiteit, die door de overheid in perceptie wordt gezet, maar de oer-Engelse attitude van hoe je uit je miserie toch altijd weer je plan tracht te trekken, zoals op Tory Kong en D.I. Why uitgebreid wordt geïllustreerd.
Wel opvallend: de co-write op So Trendy met Perry Farrell (zanger van Jane’s Addiction en oprichter van het Lollapallooza-festival), die in de rol stapt van een personage, geobsedeerd door selfies, met een “mushroom haircut and a cross earring”.
'UK Grim' is al een tijdje uit en toegegeven, we hebben er ruim de tijd voor genomen, maar uiteindelijk vallen we altijd opnieuw weer voor de unieke "working class minimalist electro punk-hop’. Zet On The Ground met dat schijnbaar speelgoedsynthgeluid op elf en voor je het goed en wel door hebt, zit je mee in de trip. Bezwerend plaatje, opnieuw.