Sleepmakeswaves - And So We Destroyed Everything

Monotreme Records

De redders van de postrock werden ze hier en daar genoemd. Nog daargelaten of het genre in nood verkeert, dan wel gered moet worden, zijn we vooral niet zeker of sleepmakeswaves het verdient om in dat vakje te worden gestopt. In eender welk vakje, trouwens. Want op ‘And So We Destroyed Everything’ bewijst de band dat ze niet voor één genre te vangen zijn.

‘Postrock’. We hebben het – net als ‘Krautrock’, trouwens - altijd al een lelijke term gevonden. ‘Luid’, ‘repetetitieve sequencies’, ‘zacht/hard‘ ‘cinematografische wijdsheid’ zijn een paar van de termen die worden gebruikt om het genre te vangen en in een laatje te stoppen. Mogwai en Explosions in the Sky zijn postrock. Is Boards of Canada postrock? Is ‘OK Computer’ van Radiohead Postrock? ‘And You Will Know Us By The Traill Of Death? Battles? Of de score voor ‘Grand Theft Auto’ van Tangerine Dream? Sleepmakeswaves werden hier en daar ingehaald als de redders van een genre dat al op z’n gat zou liggen nog voor het goed en wel gedefinieerd was, maar uit alles op ‘And So We Destroyed Everything’ blijkt dat Sleepmakeswaves druk doende zijn hun eigen genre uit te vinden.

Opener To You They Are Birds To Me They Are Voices In The Forest laat meteen in de kaarten kijken: wijdse (gitaar-) soundscapes, bombastische riffs en meeslepend aanzwellende drums die de song tegelijkertijd in het gareel houden en naar een beklijvende headbang-finale stuwen.

Terwijl de laatste powerriffs van To You… nog niet zijn uitgestorven, komt In Limbs And Joints al aanzetten om op zijn beurt weer aan te zwellen tot een indrukwekkend hoogtepunt. Veel adempauze wordt ons vanaf dan niet meer gegund. De kortere nummers moeten qua grandeur zeker niet onder doen voor hun grotere,‘ meer epische broers. Our Time Is Short But Your Watch Is Captivating of We Like You When You’re Awkward zijn op een andere leest geschoeid – en en worden bijvoorbeeld ondersteund door meer elektronica – maar zijn bepaald niet minder indrukwekkend.

Maar het masterpiece op deze plaat is – op een neuslengte gevolgd door de title track - zonder twijfel A Gaze Blank And Pitiless As The Sun, een magistraal epos dat liefst elf minuten alle kanten uit stuitert maar nooit de weg het noorden of de weg er naartoe verliest.

 ‘And So We Destroyed Everything’ is anti-muzak. Onontkoombare muziek van een groep die conventies aan z’n laars lapt (zo zijn er doorheen de hele plaat violen te horen en is (Hello) Cloud Mountain verrassend poppy) en het in zich heeft om nog vele platen lang te verrassen.