Sleepy Sun - Maui Tears

ATP Recordings

De psychedelische rockers uit San Francisco leveren hun vierde album af onder een ander label Dine Alone Records. Met prachtalbums als 'Embrace' en 'Fever' waren we benieuwd naar wat er zou volgen na het moeizame en minder geslaagde 'Spine Tears' uit 2012. Een album waarbij zangeres Rachel Fanna tussen het toeren door en voor de opnames uit de band vertrok, waardoor de band niet langer uit twee frontmensen bestond en de sound iets minder avontuurlijk werd. Maar we geven hen graag het voordeel van de twijfel.

Openen doet het album meer dan sterk met single The Lane, een typische Sleepy Sun-song die goed aansluit bij hun beste werk: ijle zang, psychedelische gitaarsounds en -drums. Het bevat overigens ook een bloedmooi en onvoorspelbaar refrein. De soundtrack van een Amerikaanse roadmovie is ingezet. Nu maar hopen dat de rest dit niveau blijft aanhalen.

Words bestaat uit breekbare, akoestische gitaren. We horen hier zelfs een beetje het countrygeluid van Traveling Wilburys in terug. Verder wordt deze song ondersteund door elektrische gitaren, die eerder lijken te ontsnappen uit een Cure-album , atypisch voor Sleepy Sun. Heel geslaagde combinatie!

11:32  begint met een noise-intro om dan volledig los te gaan in een stevige rocksong: gitaarrifs, typische Constantino-vocals, gebalde drums en scheuren maar. Echte aanrader voor de fans van de beginperiode en stonerrockliefhebbers.

Jammer genoeg zijn er ook mindere kanten te bespeuren: Everywhere Waltz is een langer nummer dat leuk inzet, maar al te snel afdwaalt door te vaak in herhaling te vallen. Net als Thielbar dat wel een goede gitaarsolo bevat, maar te weinig diepgang biedt om overeind te blijven na verschillende luisterbeurten.  

Gelukkig herpakt het album zich met Slowdown, een korte maar uitstekende song, die genoeg bevat om er te staan. De verbluffende samenzang lijkt zo voort te komen uit Because van The Beatles. Ook titelnummer en afsluiter Maui Tears verdient alle eer. Hier hoor je het live samenspel van de band op zijn best, iets wat de band meer zou mogen doen. Met een briljante mix van Oosterse invloeden, uitstekende gitaarsolo’s, een  baspartij die lijkt te komen van Paul McCartney op zijn Höfnerbas en wervelende zangpartijen zet de band een song van wereldformaat neer.  Deze song duurt tien minuten en verveelt geen seconde.

In grote lijnen levert Sleepy Sun een degelijke plaat af. Toch zijn er jammer genoeg een aantal missers waardoor het album niet op het niveau geraakt van de eerste twee. Net als de vorige albums is de productie opnieuw van hoge kwaliteit en blijft het een sterk punt dat je duidelijk hoort dat de groep blijft experimenteren met verschillende stijlen en geluiden. Ook de karaktervolle stem van Bret Constantino blijft  na vier albums overeind en dit zonder de extra vocals van Rachel Fannan. Toch was het net deze dame die extra ingrediënten voorzag om de psychedelische sound van Sleepy Sun te doen opvallen.

Sleepy Sun speelt op 12 april in de Botanique.