Sleepy Sun - Spine Hits

ATP Recordings

OK, ‘Spine Hits’ van Sleepy Sun mag mee wanneer we deze zomer gaan cruisen door Europa. We zien onszelf al zitten: een beetje onderuitgezakt, raampje open, sigaretje bungelend aan onze lippen en natuurlijk een grote zonnebril op onze neus want de zon zal meedogenloos branden. Met deze muziek erbij wanen we ons zo ergens op de zuidelijke helft van Interstate Five.

Sleepy Sun, een zootje ongeregeld uit San Francisco, brengt met ‘Spine Hits’ zijn derde album uit. Tussen deze plaat en ‘Fever’ uit 2010 was de band bijna constant onderweg van de ene show naar de andere. Ergens bij een tussenstop besloot zangeres Rachel Fanna uit te stappen en solo verder te gaan. Dat was slikken, want zij bepaalde voor een groot deel het gezicht en de klank van Sleepy Sun.

Fanna wordt wel degelijk gemist al staat Sleepy Sun nog altijd garant voor een stevige portie psychedelische rock. Toch is de band geëvolueerd. De nummers zijn een pak korter geworden en er is dus minder ruimte voor gitaarsolo’s of drumjams. Misschien is dat wel de verdienste van producer Dave Catching, eerder gitarist bij o.a. Queens Of The Stone Age en Eagles of Death Metal.

Stivey Pond trekt het album moeizaam op gang. Het is een zware locomotief met gitzwarte lyrics en een grungy klinkende zanger Constantino. She Rex zou dan weer niet misstaan op een album van een Britpop band als Pulp of Suede. Dat krijg je wanneer elk bandlid songs aanbrengt. Gelukkig is er de typische stem van Constantino die het cement vormt.

Een van onze favorieten is Siouxsie Blaqq. Het bevat een aantal fantastische hooks en de zang is begeesterend en tegelijk ingehouden. Tussen de elektrische gitaren zit ook een akoestisch exemplaar en drummer Brian Tice is hier lekker creatief.

Creature, over een man in een gek pak die op het strand cocktails achterover slaat en geniet van de zon, is vooral leuk de laatste dertig seconden, wat meer is dan we van Boat Trip kunnen zeggen. V.O.G. staat vast niet voor Vergeet Ons Gauw, maar dat is net wat gebeurd met het middelste deel van de plaat.

De zon wordt pas weer wakker met Still Breathing dat heel psychedelisch begint, maar dan overgaat in een folksong compleet met mondharmonica. Ook het refrein van Deep War redt de meubelen, maar algemeen gesteld is dit ideale automuziek die niet afleidt en eigenlijk is dat geen compliment al overheerst wel het zomerse gevoel.