Sleigh Bells - Reign Of Terror

Mom & Pop Music

Sleigh Bells gaven met ‘Treats’ al een nieuwe betekenis aan Noisepop. Nu komt het duo uit Brooklyn met een nieuw album: ‘Reign Of Terror’. Het bloed op de witte schoenen en het plastieken machinegeweer voorspellen al dat het er hevig aan toe zal gaan.

Bij wijze van opwarming knalt True Shred Guitar, een live-opname, door de boxen. Alexis Kreiss blaast je weg met haar agressieve, Skin-achtige stem. We wisten niet dat je zo veel lawaai kon produceren met een stem, een gitaar en een drum(computer). We kunnen ons al een beeld vormen waarin we Alexis en Edward als gekooide leeuwen rond zien struinen op het podium.

Die gebalde stem verdwijnt al volledig in het volgende nummer. Vanaf dan gooit ze het over een andere boeg en zingt ze op eerder zeemzoete wijze de rest van het album vol. Op deze manier ontstaat er een mooi contrast met de rechttoe rechtaan muziek, al geven we de voorkeur aan de Skin in Kreiss.

In Crush gebeurt dan waar we al bang voor waren: de beat, de backings en de leadzang transformeren het nummer naar een heuse cheerleadersong. Het doet zelfs even denken aan Gimme Al Your Luvin’, de nieuwste hit van Madonna, .

Gelukkig trekken ze het niveau opnieuw omhoog met Comeback Kid. Kreiss zingt weliswaar nog steeds met diezelfde honingzoete stem, maar hier mengt die zich veel mooier met de muziek. De ruige gitaar en beat sluiten de lieflijke melodie van de synth in de armen en met de stem erbij staat de weegschaal perfect in balans.

Bij Demons hangen ze het machinegeweer opnieuw om de schouder en schieten ze je omver met hun typische, dreunende geluid. Geen zever, gewoon een assertieve Alexis en een rockende Edward. Misschien wat eentonig, maar het is gewoon zo’n lekker deuntje dat dat helemaal niets uitmaakt.

Maar met – toepasselijk – You Lost Me zijn ze onze aandacht weer kwijt. Saai, eentonig, langdradig, … en zo kunnen we nog wel wat synoniemen opsommen. Het album eindigt dus in mineur.

Dit is een plaat van hoogtes en laagtes. Sleigh Bells hebben het eigen geluid, waar de luisteraar sowieso aan moet wennen. En voor sommigen zal dat nooit lukken. Dit is dus een wandeling op een slappe koord.