Slow Club - Yeah So

Moshi Moshi

In 2006 liep in het Engelse Sheffield een band op de klippen, The Lonely Hearts. Op zich geen wereldschokkende gebeurtenis, ware het niet dat die split tegelijk ook aan de basis lag van Slow Club. En na het uitbrengen van enkele singletjes, verschijnt nu hun eerste langspeler: 'Yeah So'.

Sinds Jack en Meg White de wereld veroveren, en in hun zog een hele resem soortgelijke groepjes, zou een mens bijna vergeten dat een duo niet altijd róck hoeft te spelen. Slow Club houdt ons bij de les.

Parallellen met The White Stripes zijn nochtans zeker aanwezig: het gaat ook om een man en een vrouw, en de dame (Rebecca Taylor) beroert de drums, terwijl de heer (Charles Watson) de gitaar vasthoudt. Maar muzikaal moet de luisteraar toch een stapje verder denken.

Slow Club is zo’n band die gebruik maakt van alles wat los en vast hangt in het repetitielokaal. Stoelen, houten lepels, ... alles vind je terug in hun ietwat bizar instrumentarium. En zoals Slow Club zelf aangeeft, zou dit op papier dan ook een hoogst irritant groepje kunnen zijn. Maar wanneer je 'Yeah So' een kans geeft, merk je al snel dat dit plaatje je tolerantiegrens niet zal uitdagen.

Het merkwaardigste wat je over Slow Club kan vertellen, is dat ze de Engelse Miek en Roel zijn. Zo is opener When I Go de eigentijdse, Engelstalige versie van Jij en Ik, zeg maar. Vergeet daarbij trouwens alle rotte clichés over kleinkunst en probeer je te focussen op het belangrijkste: sterke tekst op een poepsimpel melodietje met breekbare, échte stemmen. Dat vat Slow Club zo’n beetje samen.

Dat het duo wist te weerstaan aan de drang om het geheel een beetje digitaal op te fleuren, getuigt van een goede portie gezond verstand en lef. Het is charmant om foutjes te horen: een stem die eens overslaat of een ritme dat even niet in de haak was. Zo hoor je immers dat de muzikanten ook mensen zijn. Niks slechts over die muzikanten trouwens, want Slow Club weet echt wel hoe een instrument vast te houden.

Taylor en Watson slagen erin om hun sound vaak heel vol te maken, ook al zijn er maar twee bandleden. Hoe minder opsmuk sommige nummers nodig hebben - check bijvoorbeeld I Was Unconscious, It Was A Dream - des te voller zijn andere dan weer, zoals Because We’re Dead. 

Het vaste recept van Slow Club is steevast een dosis humor, pittige teksten en ongeveer alles wat je met de combinatie van een mannen- en vrouwenstem kan bereiken. Al horen wij liever wat meer verschil in de melodielijn, ze zingen erg vaak op dezelfde toon.

Origineel is het niet, en het leunt ook sterk aan bij label-maatjes van Tilly And The Wall. Maar de muziek van Slow Club zal zeker en vast een glimlach op je gezicht toveren. Een fijne herfstplaat!