Small Black - Limits Of Desire

Jagjaguwar

Onlangs bespraken we het debuut van de jonge Britse band Swim Deep. Heel veel van wat we daar schreven zouden we ook kunnen gebruiken voor ‘Limits Of Desire’, de tweede plaat van Small Black. 

Er zijn verschillen: ‘Limits Of Desire’ is geen debuut, maar een tweede boreling. De heren van Small Black komen uit Brooklyn terwijl die van Swim Deep rasechte Britten zijn. En Small Black heeft al een evolutie doorgemaakt, want deze tweede klinkt toch lichtjes anders dan ‘New Chain’, het debuut uit 2010. Eentoniger, helaas.

De heren brachten eerst een ep uit, die behoorlijk lo-fi aandeed, maar verraste dan toch met dat debuut ‘New Chain’ door de synth nadrukkelijker op de voorgrond te zetten. Dat debuut verveelde nooit en spreidde de nodige variëteit tentoon met ook nog een eigen geluid. Dat heeft ‘Limits Of Desire’ duidelijk minder.

Opener Free At Dawn klinkt nochtans veelbelovend. Dansbaar, als je zachtjes danst. Het heeft iets dromerigs, maar toch zijn ook de synth en de beat op de achtergrond aanwezig. Canoe heeft de intro van wat een nummer van Kanye West zou kunnen zijn, maar dat duurt maar even. Daarna is het weer helemaal Small Black.

Het tempo ligt iets lager in Sophie en het levert een pracht van een popsong op. Een nummer dat ongeveer in het midden terug te vinden is als je Everywhere en Sara van Fleetwood Mac naast elkaar legt. Er zijn slechtere referenties mogelijk. Dat het iets gezaperige tempo Small Black eigenlijk beter afgaat dan springerige synthpop bewijzen ook Shook Loves en Outskirts, de twee afsluiters.

Helaas zijn dat uitzonderingen en is ‘Limits Of Desire’ in zijn geheel te eentonig om een sterke indruk na te laten. Zo hebben we doorheen de plaat ook wel eens dubbelgangers gehoord van Proper Spirit of Breathless.

Ons advies: leg je op een zonovergoten dag in de hangmat met een cocktail naar keuze, een lekker weglezend boek en deze Small Black op de achtergrond en je zal een mooie namiddag beleven.