Smashing Pumpkins - Monuments To An Elegy

BMG

De tijd dat Smashing Pumpkins voor ons dé band was ligt al even achter ons en na hun meesterwerk ‘Siamese Dream’ en het huzarenstukje ‘Mellon Collie And The Infinite Sadness’ van ondertussen respectievelijk 21 en 19 jaar geleden zijn ze ons behoorlijk kwijt geweest. Met hun vorige ‘Oceania’ uit 2012 merkten we opnieuw zeer veel tekenen van beterschap. Benieuwd of ze met hun nieuwste worp ‘Monuments To An Elegy’ die lijn konden doortrekken…

De plaat is net als zijn voorganger onderdeel van de songcyclus ‘Teargarden By Kaleidoscope’, die in 2015 zal worden voltooid met alweer een nieuw album ‘Day For Night’. Van de bezetting uit de succesjaren is ondertussen enkel frontman en boegbeeld Billy Corgan nog op post. ‘Monuments To An Elegy’ werd in thuishaven Chicago opgenomen met de sinds 2007 ingelijfde Jeff Schroeder op gitaar, de ravisante Nicole Fiorentino op de bas en dé Tommy Lee op drums. Schroeder en Corgan namen samen met Howard Willing plaats achter de knoppen.

Being Beige, de vooruitgeschoven single, liet al veel goeds vermoeden. Een licht verteerbare poppy song waarbij de Pumpkins hun herkenbare wall of sound optrekken zonder zwaarmoedig en drammerig over te komen. We hebben Corgan het ook anders weten brengen.

Een beetje in dezelfde lijn liggen nummers als Run2me en Drum + Fife. Melodieus en met een flinke portie synths erover. Ondanks die synths wordt de bombast steeds onder controle gehouden.

De prijsbeesten van het album zijn wat ons betreft echter het, jawel, funky en groovende Anaise en Dorian dat als potentiële single een plaats verdient naast een topnummer als 1979. De details die de synths produceren in Dorian voelen erg eighties aan zonder fout te zijn.

Voor we het goed en wel beseffen, is dit montere en bijna luchtige plaatje van negen nummers en direëndertig  minuten voorbij. Zwaar gerockt wordt er niet op ‘Monuments To An Elegy’, maar het vitale popgeluid van Corgan en zijn bende kunnen we wel smaken. Grote kraters in de muziekgeschiedenis zal het niet slaan, maar amusant is het zeker. De Smashing Pumpkins zijn dan misschien niet meer super relevant, uitverteld zijn ze blijkbaar toch nog niet.