Smooth Hound Smith - Dog In A Manger

Tone Tree Music

Kleine cowboy-lovestory. Bassist Zack Smith beslist om met frontvrouw Caitlin Doyle van een vierkoppige bluegrassband als duo kleine clubs en pubs in Zuid Californië en Nashville af te schuimen en muzikaal te verwennen. Het kli(n)kt zo goed dat ze in 2013 in het huwelijksbootje stappen en voortaan verder door het leven gaan als Smooth Hound Smith. En daar plukt de wereld nu een derde studiovrucht van.

Om maar even mee te geven: Mr en Mrs Smith hebben inmiddels een handvol grote stadionshows in het voorprogramma van The Dixie Chicks achter de kiezen en hebben de tour areaal uitgebreid tot Europese terreinen. Dus we spreken niet langer over een subtiel, olijk muzikaal duo, maar een band met grote B. Wat trouwens niet aan ‘Dog In A Manger’ te merken is.

Vergeet ook maar meteen hokjes als bluegrass, country of dergelijke. Smooth Hound Smith houdt het op streelzachte, akoestische, lieflijke man-vrouw-Americanafolk. Een mooie productie van extra laagjes verrijkt eerder eenvoudige, melodieus sterke songs die over de alledaagsheid der dingen gaan (zoals het thuiskomen na een lange reeks optredens en jezelf vreemdeling voelen in je vertrouwde omgeving – dixit de titeltrack).

Akoestische gitaar, slide, klankkasttokkels, tamboerijn, een contrabas, mondharmonica, vocale kreten ... het aantal ingrediënten om dit album in volle sterkte te laten klinken is dan ook groot. Wat niet wil zeggen dat je je perfect kan inbeelden hoe liedjes als Life Isn’t Fair of een misschien net wat te eenvoudig I’ve Got My Eyes On You gewoon als duo live kunnen gebracht worden zonder aan kracht in te boeten. Zowel qua stemkleur als qua folkcomposities met soms een opvallend poppy kantje knipoogt deze muziek trouwens regelmatig richting Paul Simon. Dat licht nasale, maar openhartig meeslepende vocale timbre, die bijna swingende en dansbare ritmes met tegendraads huppelende noten en toch zachte refreinen en tussenpassages. Luister even naar titeltrack Dog In A Manger. It makes sense. En geef toe: er zijn slechtere referenties.

Van een olijk huppelend Three Shades Of Lonely (!) tot een heerlijk gezapig en lijmerig Used To Be Your Man met piano en bibberende Hammond. Van vrolijk tot romantisch, weemoedig tot ronduit droevig, van de lach tot de traan, deze plaat vertelt het verhaal van een uniek muzikaal koppel in al zijn facetten. Besef trouwens gerust dat er enige tijdsdruk op deze plaat lag, die klaar moest zijn opdat Zack snel terug naar zijn vader kon om afscheid te nemen aan het sterfbed na een snelle en agressieve Creutzfeldt-Jacob aanval. Maar het is juist die oprechtheid van emoties in combinatie met goed uitgewerkte, afwisselende songs die ‘Dog In A Manger’ zo mooi maakt. Snoepertje.