Snakes In Exile - Paddies Off Course

Vermin Records

Het beste paard krijgt niet altijd de haver die het verdient. Dat moeten de jongens van Snakes In Exile al een paar keer gedacht hebben. Terwijl in Canada een groep als Great Big Sea zalen ter grootte van het Sportpaleis doet vollopen, blijft bij ons een vergelijkbare band wat in de muzikale marge morrelen.

Snakes in Exile zijn ondertussen nochtans al aan hun vijfde cd toe, maar buiten een radiohitje in 1998 met A Fiddler’s Tale werden zij door het grote publiek nog niet opgemerkt. Toch speelt de groep al twintig jaar op het Schotse Weekend in Alden Biezen en elke keer is het daar weer volle bak ambiance.

En misschien is dat nu wel juist het probleem. Snakes in Exile wordt vaak bekeken als een amusante liveband, die weliswaar uitblinkt in spelvreugde en humor, maar wiens muziek niet past in een radioformat en allesbehalve hip is.

Vlamingen zijn bovendien geen volk van zangers zoals de Ieren dat bijvoorbeeld wel zijn. En laat Snakes In Exile nu juist vooral Ierse en Schotse traditionals spelen, aangevuld met gospels, zeemansliederen, eigen nummers en onverwachte covers.

Maar misschien doet ‘Paddies Off Course’ het tij wel keren, want ook al lijkt de albumtitel te suggereren dat de heren van hun koers afdrijven, moeten ze niet wanhopen. Dat heeft Columbus ook bewezen.

Voor het eerst maakten Snakes In Exile een plaat met enkel eigen nummers en het dient gezegd: die steken vaak uit boven het eerdere werk. Het viertal ademde ondertussen zoveel Keltische invloeden in dat ze moeiteloos nummers schrijven in die sfeer.

Die nummers zijn trouwens een beetje complexer dan vroeger. Als we de credits erop naslaan, moeten we concluderen dat Kristiaan Malisse – sinds zes jaar drummer bij de groep – hier voor een groot deel verantwoordelijk voor is. Zijn jeugdige enthousiasme inspireerde ook zanger en songsmid Luc Baillieul.

Dat leverde weer een aantal grappige nummers op zoals Paddie Off Course, Poor Me A Drink, Sally’s Igor en het typische livenummer Thank You For Coming, maar even vaak dompelen ze je onder in melancholie met scherpe observaties over ouder worden, kleine kinderen en onbereikbare liefdes.

De samenzang, het wondermooie fluiten van accordeonist Peter Van Aken en de Keltische sferen klinken allemaal heerlijk herkenbaar, maar dit is duidelijk het beste studioalbum van Snakes In Exile sinds ‘Second Skin’.