Snoop Dogg - Bush

Sony

Nonkel Snoop was bezig aan een indrukwekkende processie van Echternach. En dat in het verlengde van een carriere die evenveel hoogtes als laagtes kende. Enerzijds kregen we ‘Doggystyle’ of  ‘Tha Blue Carpet Treatment’, klassiekers in het hiphopgenre. Anderzijds was het janken toen we een project als Snoop Lion langs hoorden komen. Waar zijn nieuw album ‘Bush’ belandt? Ergens in het midden. Maar het mag er zeker zijn.

Zijn dertiende album is het al, maar vernieuwend zijn de teksten van Snoop Dogg geenszins. Als de kans zich voordoet, probeert hij - zoals steeds - zijn eigen naam te vermelden. En met nummers als California Roll of teksten als “sniffing a bush” – slang voor het roken van een joint – betuigt hij nogmaals zijn liefde voor de groene plant. Maar wat we ons afvragen is of de teksten hier wel op het voortoneel mogen verschijnen? Vrouwen vergelijken met perzikyoghurt (Peaches & Cream), het getuigt van weinig originaliteit. Maar het past wel volledig bij het beeld die bij dit album hoort. Beeldhouwer van dienst? Pharrell Williams, wie anders?

Het artwork van dit album ziet er niet alleen goed uit, het doet ook denken aan Pharrell. Felle kleuren, mooie foto’s van Blaxploitationtaferelen en dat typische jarenzeventiggevoel. Ook de muziek is om van te smullen. Pharrell gaat gewoon verder met zijn mix van glimmende disco en funky gitaren waarmee hij, met hits als Get Lucky, al zoveel geld wist binnen te halen. Het is een formule die werkt en waarin de opperhond zich gewillig wentelt.

Maar met een Snoopaloop die doorgaans zingt in plaats van rapt, hebben we ook nog eens dat g-funkgevoel er gratis en voor niets bijgekregen. Onze favoriet? Awake, waarin een basdeuntje bonkt en slaat op alle juiste plaatsen, Snoop zalft met zijn zacht keelgeluid en Pharrell de aanloop naar het refrein met glitter en slingers bestuift. In die trant gaan we zo nog negen nummers door. Net lang genoeg, anders zou het vervelend beginnen worden.

Op ‘Bush’ spelen beide heren op veilig. Maar voor mannen op leeftijd mag dat al eens. Pharrell gaf te kennen dat dit album beter is dan zijn eigen ‘Girl’en dat zullen we zeker niet tegenspreken. Er staan misschien geen wereldhits op, maar het album blijft constant swingen en funken zonder echt in de diepte te vallen. De gepolijste sound van Pharrell in combinatie met de lege teksten van Snoop zouden wel eens ideaal kunnen zijn om je hoofd leeg te maken. Liefst aan een zwembad met een cocktail in de ene, en een joint in de andere hand.

Snoop zet terug twee stappen vooruit, nadat hij er enkele achteruit had gezet. Al heeft Pharrell hem wel een duwtje moeten geven. Voorlopig is Snoop Dogg dus terug in één van zijn puurste vormen. En daar kunnen wij alleen maar blij om zijn. En nu gaan we verkouden ons nest in. Het was blijkbaar toch nog wat te vroeg in het jaar om deze plaat met de ramen open door de straten te laten galmen.