Snoop Dogg - Doggumentary

Capitol Records

Van gangsta tot entertainmentfiguur, de carrière van Snoop Dogg is niet in één beeld te vangen. We kennen er maar weinigen die de ene dag een pornofilm kunnen draaien en de volgende dag de voice-over van een gps inspreken of coach worden van het plaatselijke jongerenfootballteam. Maar voor Dogg lijkt het allemaal een fluitje van een cent. Hoe het hem muzikaal vergaat, horen we op ‘Doggumentary’.

Dit album ging aanvankelijk een vervolg worden op Snoops debuut ‘Doggystyle’ uit 1993. Op dat moment zat hij vooral met Swizz Beatz in de studio, maar ondertussen lijkt ‘Doggumentary’ een lappendeken aan samenwerkingen geworden te zijn. Misschien wel een goede zet, want namen als Kanye West, John Legend, Gorillaz, Bootsy Collins en R. Kelly doen natuurlijk heel wat oren spitsen.

Bovendien zorgt het ook voor heel wat variatie. Van Young Jeezy & E-40 die je neus afbijten in My F**n House tot de boogie funk in Peer Pressure en de hitsige beats van David Guetta in Sweat. Zo telt dit schijfje niet minder dan 21 nummers, ze kregen de hele handel maar net op één cd geperst.

Keerzijde van de medaille: we lopen vaak verloren in dit album, dat meer een verzameling van singles lijkt te zijn dan een echt album met een duidelijke rode draad of een coherent verhaal. Maar fans van Snoop zullen er wellicht niet wakker van liggen.

Snoop Dogg grabbelt gretig in de popgeschiedenispot. Situation van Yazoo krijgt het gezelschap van T-Pain in Boom, Street Life van Randy Crawford komt voorbij huppelen in Peer Pressure, The Way Life Used To Be bestaat uit bijna niets anders dan samples, waaronder Luther Vandross en The Supremes, en Sweat tovert eurodancehit Don’t You Want Me van Felix nog eens naar boven. Dat levert de nodige catchy top 30-noteringen op, maar we vallen nooit echt van onze stoel. Een wereldschokkende plaat zoals ‘Doggystyle’ was, wordt dit wellicht niet meer.

Wat ons wel zeer bekoren kan, is het sombere My Own Way, waarvoor ook D12-rapper Mr. Porter een eervolle vermelding verdient. Maar waarmee we ons het meest geamuseerd hebben, is ongetwijfeld Superman. Countryzanger Willie Nelson neemt het van Dogg over en laat zien wie hier de cowboy is.

Verder is ‘Doggumentary’ wat het is: een opeenvolging van goed georchestreerde hits die even snel als een heroïneshot naar ons hoofd stijgen, maar spijtig genoeg niet voor een echte roes kunnen zorgen.