Snow Patrol - A Hundred Million Suns
Polydor
Degelijke en doorzichtige popliedjes maakten dat Snow Patrol door veel mensen een beetje in de schaduw gezien werd van bands als Coldplay en Keane. Toch kan gezegd worden dat de Noord-Ieren hun eigen weg gaan. Het bewijs daarvoor wordt geleverd met het vijfde album ‘A Hundred Million Suns’ dat zonder enige twijfel genoeg persoonlijkheid uitstraalt. Eigenlijk net wat we misten bij het eerdere werk.
Ook professionele muzikanten kunnen soms nog wat bijleren op hun instrumenten. Diverse Snow Patrol-bandleden gingen in ieder geval terug op les. Volgens zanger-gitarist Gary Lightbody gebeurde dit om het niveau naar een hoger plan te dragen. Geen gek idee omdat de bekende formule na het laatste album 'Eyes Open' op weg leek uitgewerkt te raken. Die vertrouwde mix van vrij eenvoudige rockliedjes en lichte klaagdeuntjes was soms best aangenaam maar de door de band gezochte diepgang die we op 'A Hundred Million Suns' voorgeschoteld krijgen geeft de luisteraar veel meer voldoening.
De positieve vibe die de band vooraf beloofde is terug te horen in een reeks sterke songs waarin, of lijkt dat alleen maar zo, de heren ook wat zekerder klinken dan voorheen. Vooral de single Take Back the City is hier een goed voorbeeld van. Het is vooral de kracht van het up-tempo nummer die je meesleept. Een ander verschil met het vorige album is dat het gitaargeluid iets fijner afgewerkt is zodat het beter past in een wat breder en voller geluid. De zang komt een stuk mooier over, zeker ook in het rustige maar zeer ritmische The Golden Floor.
Talloos zijn ook de muzikale versierseltjes die je al op het openingsnummer If There’s a Rocket Tie me to It komen toezweven. Ze beelden waarschijnlijk de sterren uit die verband houden met de albumtitel. Maar bij het zevende en achtste nummer lijkt de magie te worden doorbroken. Met twee gitaarballads achter elkaar, Set Down Your Glass en The Planets Bend Between Us, valt de duisternis van de nacht net iets te vroeg. Even vrezen we dat de CD uit zal gaan als een nachtkaars, maar nee, Snow Patrol heeft nog een aantal grote verrassingen in petto.
Na Engines, dat met zijn aparte geluiden en effecten juist de mystiek van de nacht uitdraagt, vinden we met Disaster Button een ouderwetse rocker een beetje a la Spitting Games (‘Final Straw’ 2003) terug die we niet hadden willen missen. Vooral de diepe bas in het tweede couplet maakt indruk, behalve misschien wanneer het wordt afgespeeld op zo’n minuscuul telefoonluidsprekertje. In ieder geval wordt alles gereedgemaakt voor de grote climax: The Lightning Strike, een zestien minuten durende track waarvoor je wel even moet gaan zitten. Het orkestrale stuk bestaat in feite uit meerdere nummers die in elkaar overgaan. In het tweede gedeelte komen de dwarrelende pianogeluiden ietwat eentonig over maar over het geheel genomen kunnen we toch spreken van een mooie finale die het album nog iets extras meegeeft.
Snow Patrol is er met dit werk in geslaagd zich op een hele andere manier op de kaart te zetten, en zal daarmee wellicht voor goed uit de schaduw blijven van de grote namen die we in het begin noemden. Respect komt met de tijd, maar dan moet je die wel afdwingen, en dat is wat de band dan toch eindelijk gedaan heeft. Wie weet duiken anderen nu juist in de schaduw van Snow Patrol.