Snowbird - Moon
Bella Union
We vonden onlangs een vreemd, klein vogeltje dat we niet herkenden. We kennen nochtans wel een beetje van onze gevederde vrienden, maar dit was geen winterkoninkje, geen goudhaantje, noch een boomkruipertje. Het bleek een Snowbird te zijn. Na verzorging begon het te zingen. We namen het in onze kolenschoppen van handen en twijfelden: knijpen we het dood of gaan we het toch maar koesteren.

Eerlijk gezegd weten we nog altijd niet wat gedaan met Snowbird. Dit debuutalbum is zo teder en zoet dat we het de ene keer verwensen als te subtiel en cerebraal en de andere keer kijken we verrukt op als we het etherische keelgeluid van Stephanie Dosen horen.
Want zij zit achter het pseudoniem Snowbird. Maar zij niet alleen. Deze Amerikaanse singer-songwriter, die ook al soloplaten maakte, vormt nu een duo met Simon Raymonde die we nog kennen van Cocteau Twins. Die man heeft duidelijk een voorkeur voor zangeressen met een pure sopraan, want vroeger was hij maatjes met Elizabeth Fraser wiens stem overigens wel wat lijkt op die van Dosen.
De twee ontmoetten elkaar in Engeland, maar de plaat kwam pas tot stand toen Dosen al naar de VS moest terugkeren. Het leeuwendeel van de composities is van de hand van Raymonde en werd gecomponeerd op piano, een instrument dat de stem van Dosen mooi ondersteunt.
Ook de bijdragen van Ed O’Brien (gitaar), Phil Selway (drums) en zeker ook die van Steve Honest (pedal steel) dragen bij tot het warme gevoel van deze plaat. Vreemd eigenlijk dat dit lukte, want Dosen en Raymonde waren gescheiden door de Atlantische Oceaan bij het tot stand komen van dit album.
Vooral fans van This Mortal Coil, Agnes Obel, Jewel of de meer akoestische platen van Goldfrapp zullen dit vogeltje graag horen zingen. Songtitels als I Heard The Owl Call My Name, Charming Birds From Trees, Porcelain en In Lovely verklappen al veel over de sound en ook het artwork is mooi in balans met de rest van het plaatje.
Wij vielen vooral voor Where Foxes Hide waarin Dosens stem zachtjes rond zichzelf krinkelt en de piano voor een keer niet het belangrijkste instrument is, maar wel de bas van Raymonde en wat zachte gitaren.
Ook dat andere middenstuk Amelia mag er best zijn. Deze adembenemende pianoballade handelt over een meisje met ADHD of een nymphomane of zoiets, maar hier klinkt dat een pak poëtischer: “I can't tame the horses in your heart for a thousand frozen days/ They're wild as a storm, tearing the house down.”
Ondertussen zal u zelf wel al uitgemaakt hebben of u dit vogeltje in huis wil halen om het te laten kwinkeleren in je huiskamer. Indien niet, laat het dan gerust vrij fladderen, hoog in de lucht.