So Pitted - Neo
Sub Pop Records
Seattle zal ten eeuwigen dagen in eenzelfde muzikale adem vernoemd worden met grunge, een genre dat lang geleden voor gitaarcreativiteit en schenenschopperij stond, maar na zijn commerciële uitbuiting een erg bittere bijsmaak heeft gekregen. Het flamboyante, experimentele trio So Pitted werpt met debuut ‘Neo’ de verdufte grungemantel van zich af en keert terug naar dat rauwe, energieke doe-het-zelfkarakter.
Een plaat met de stevige “H” van Herrie, dat mag je verwachten. So Pitted combineert gitaarnoise met postpunk in scherpe, gebalde songs die soms zelfs de twee minuten niet mogen halen. Nummers met hoekige, eigenzinnige structuren worden overgoten met een permanente muur van scherende, piepende gitaren waarin zelfs glazen lijken te sneuvelen en klankkasten getormenteerd worden. Het voortdurend gieren van ‘Neo’ waarbij het niet enkel lijkt of de plaat op te hoog toerental wordt afgespeeld, maar ook nog eens door een bandschuurmachine in plaats van een naald versterkt wordt, ligt stevig op de maag. Maar daar gaat het hem nu net om.
De destructieve, overstuurde gitaarmuziek op dit album lijkt op een soort industriële noise die de digitaal geperfectioneerde industrialscene een dikke middenvinger laat zien (zelfs in songs met monotone robotstemmen als Woe). Gitaren worden zelfs door basversterkers gestuurd om alles extra ruw te maken. Het trio hakt en mokert van jewelste, maar houdt toch vast aan een intrigerende songbasis met verborgen, mathematische finesse. Marcherende drums, scanderende zangpartijen en een stevige gitaarlosbandigheid benadrukken een DIY-punkattitude. En mens zou voor minder beginnen krijsen bij een kort, gebald, uptempo No Nuke Country waarbij uitgerafeld drumwerk door een krachtige gitaarriff wordt opgefokt.
Het trio gedraagt zich als cyberhippies, maar houdt vooral vast aan een soort van oerkracht, oerenergie die ontstaat door analoge instrumenten handmatig te bewerken en elektronische manipulaties te mijden. Dit is ontegensprekelijk een onverwacht resultaat wanneer een Wikipedia-student, een new wavefan en een balletdanser met voorliefde voor etherische muziek te lang in een te kleine studio samenhokken.
Laat het duidelijk zijn: So Pitted maakt extreem vuile muziek, rioolrock, zwartgeblakerde postpunk. Stevige songs als Feed Me kraken en piepen als een oude koffiemolen door de gitaarversterkers op elf open te draaien en een geluidsmuur van feedback en oversturing toe te laten. Destructief en desolaat, want volgens Nathan Rodriguez en zijn kompanen is de wereld toch naar de kl*ten en valt niemand te vertrouwen.